‍ ‍. شماره ۱۷ … (درباره‌ی بیست شاعر بزرگ ایران).. 🌷🌷🌷🌷🌷🌷

‍ ‍ #معرفی_کتاب
شماره ۱۷

#از_رودکی_تا_بهار
(درباره‌ی بیست شاعر بزرگ ایران)

🌷🌷🌷🌷🌷🌷
آنچه در این مجموعه گرد آمده، بازنوشتِ یک سلسله سخنرانی است که از تاریخِ ۱ دی ماه ۱۳۸۰ تا ۲۴ آبان ماه ۱۳۸۱ درباره‌ی بیست و چند شاعر بزرگ فارسی، در مؤسّسه‌ی فرهنگی «شهر کتاب» ایراد گردید. آنگاه مطالب گفته شده از نوار پیاده شد و با اندکی حکّ و اصلاح به صورت کنونی درآمد. نظر بر آن بوده است که در بازنوشت نیز، لحن گفتاری و طبیعیِ مطلب محفوظ بماند.
ادب فارسی هر نیک و بدی بر سر این کشور آمده، آن را بازگو کرده؛ در مقابل، خود در القاء و پرورش این نیک و بد سهم داشته؛ و به هر حال، طیّ چندین قرن، عرصه‌‌ی جغرافیائیِ وسیعی از کرانه‌ی چین تا مدیترانه، و از کشمیر و هند تا آسیای میانه را تحت نفوذ گرفته، و در میان ادبیات جهانی یکی از پُر مایه‌ترین شناخته گردیده.
قصد ما این بود که سِیری کوتاه داشته باشیم در این وادی، که هم بوستانِ دلگشا بوده و هم به قول حافظ، «دشت مُشوّش»، تا ببینیم چه خبری می توانیم از آن بازآوریم.
ما دو نوع ادب فارسی داریم: بیرونی و درونی، و درونیِ آن همان است که در لابلای کنایه‌ها و مجازها نهفته است. ناگفته‌های ادب فارسی خیلی بیشتر از گفته‌هایش است. آنها به ما می‌گویند که در ژرفای تاریخ ایران چه نهفته است. همچنین سهمی که ایرانشناسان در خدمت به فرهنگ ایران دارند، نباید دست کم گرفته شود. ادبیات فارسی جاذبه‌ای داشته که نظر بعضی از هوشمندترین افراد جهانی را به سوی خود جلب کرده است. ژول موهل فرانسوی سال‌های درازی را بر سر ترجمه‌ی شاهنامه‌ی فردوسی نهاد و نیکلسون انگلیسی نزدیک به تمام عمر خود را مصروف به ترجمه‌ی مثنوی مولوی کرد.
ما بسیاری از چیزها را از دست دادیم ولی در مقابل چند شاهکار شعری گرفتیم، به قول حافظ:
این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد
اجر صبری است کز آن، شاخ نباتم دادند

ارزش این آثار در آن است که کلّ سرگذشت بشریّت و حدیث زندگی و مرگ را، به شیرین‌ترین بیان به سرودن گرفته‌اند.
آنچه مایه‌ی تأسّف و نگرانی است آن است که نسل کنونی در کار آن است که از این سرمایه‌ی بی‌بدیل بریده شود، با آن بیگانه گردد. او اگر نداند که ادب فارسی در چه پایه و مایه‌ای است، هرگز به چیز دیگری در کشور خود دست نخواهد یافت که قابلِ دل بستن و احترام باشد. اگر کشتی فرهنگ ایران به گِل نشیند، جوانان ایران با چه سفینه‌ای بر این دریای موّاج جهان کنونی روان خواهند گشت؟
این بیست شاعری را که برگزیدیم، هر یک دارای سبک و شاخصیّتی هستند، و در زندگی و آثار خود، گوشه‌ای از سرگذشتِ ایران را بازتاب داده‌اند. ادب فارسی به منزله‌ی یک شبستان چهل ستون است، و ما در اینجا فقط مجال یافتیم که بر چند تا از فخیم‌ترین آنها دست بسائیم.
مانند گذشته، برای هر شاعری که مطرح شده بود، نمونه‌ای از شعرهایش را آوردیم برای آنکه کمک بکند به شناخت بهتر موضوع. در این گزینه تنها ارزش شعری مورد توجّه نبوده، بلکه بُرد فکری و مفهوم اجتماعیِ آن را هم در نظر داشتیم.

محمّد‌علی اسلامی‌ندوشن
فروردین ۱۳۸۳
🌷🌷🌷🌷🌷🌷

از رودکی تا بهار؛ تهران: انتشارت یزدان، چاپ دوّم، ۱۳۸۹، وزیری، ۶۲۴ ص.

💎کانال دکتر محمّد‌علی اسلامی‌ندوشن

🆔 @sarv_e_sokhangoo