📈شهرهای هوشمند پلی به سوی شهرهای پایا.. ✍دکتر سید حسین سجادی فر

📈شهرهای هوشمند پلی به سوی شهرهای پایا

✍دکتر سید حسین سجادی فر

شهر هوشمند شهری است که بر اساس آخرین نظریه‌های تکامل یافته مدیریت شهری، بر پایه فنآوری اطلاعات و ارتباطات تاسیس شده است و از معیارهای اصلی حکمروانی هوشمند، شهروند هوشمند، محیط زندگی هوشمند، اقتصاد هوشمند، حمل و نقل هوشمند و انرژی هوشمند برخوردار است. شهر هوشمند یک منطقه شهری است که در آن از انواع گوناگون سنسورهای الکترونیکی برای جمع‌آوری و تحلیل اطلاعات در مدیریت دارایی‌ها و منابع شهری استفاده می شود. این فرآیند، شامل اطلاعات جمع‌آوری شده از شهروندان، دستگاه‌ها و منابع شهری است که پردازش و تجزیه و تحلیل می‌شوند تا به نظارت و مدیریت ترافیک و حمل و نقل، نیروگاه های تولید برق، تامین و توزیع آب، مدیریت زباله ها، اجرای سامانه های اطلاعاتی و مدارس و کتابخانه‌ها و بیمارستان‌ها و دیگر خدمات اجتماعی کمک کند.
ایده شهر هوشمند، ترکیبی از ادغام فنآوری اطلاعات و ارتباطات و دستگاه‌های مختلف متصل به شبکه های اینترنت اشیاء برای بهینه سازی بهره‌وری از خدمات و کاربری‌های شهری و اتصال آن به شهروندان است. فنآوری های شهر هوشمند اجازه می‌دهد تا مقامات شهری با جامعه و زیرساخت‌های شهری و نظارت بر آن چه اتفاق می‌افتد و آن چه در حال تحول است، در تعامل مستقیم باشند. شهرهایی مانند سونگدو، سوون، سئول ، استکهلم، واترلو در اونتاریو و کلگری در آلبرتا، تایپه، میتاکا، گلاسکو، نیویورک و لاگرانج در ایالت جورجیا و سنگاپور شهرهایی هستند که تلاش های ارزنده یی در زمینه شبکه‌های پرسرعت و خدمات الکترونیکی و... انجام داده اند.
دولت‌های بسیاری در جهان در تلاش اند تا از جنبه‌های مختلف فنآوری در نظام های شهری استفاده کنند و خدماتی ارایه دهند که با صرف کم ترین زمان زندگی شهری، به بالاترین سطح بهره‌وری دست یابند. این بخش‌ها شامل حمل و نقل، خدمات آب و فاضلاب و برق، اینترنت پرسرعت، بهداشت و درمان، دولت الکترونیک و مشارک آحاد جامعه در امور شهری می‌باشد.
باکیچی، آلمیرال و ورهم (۲۰۱۳) شهر هوشمند را شهری می‌دانند که از فنآوری اطلاعات و ارتباطات برای افزایش کیفیت زندگی ساکنانش استفاده کند، در حالی‌که توسعه پایدار نیز ایجاد شود. شهر هوشمند در اواخر سال ۲۰۰۵ توسط برخی از شرکت‌های فنآوری مانند سیسکو (۲۰۰۵) و آی .بی.ام (۲۰۰۹) برای یکپارچه کردن خدمات و زیرساخت‌های شهری مانند ساختمان‌ سازی، حمل ‌و‌ نقل، الکترونیک، تامین و توزیع آب و امنیت اجتماعی استفاده شده است. يک شهر هوشمند سه هدف جمع‌آوری داده‌ها، برقراري ارتباطات و آناليز داده های مهم را دنبال می‌کند.
در شهرهای هوشمند، سرمايه‌گذاري بر منابع انساني، اجتماعي و زيرساخت‌هاي ارتباطي مدرن كه سبب رشد پايدار اقتصادي - صنعتي و كيفيت بالاي زندگي مي‌شود، با مديريت صحيح منابع طبيعي و از طريق مديريت مشاركتي آحاد جامعه انجام مي‌شود. در اين شهرها به مواردي مانند ترافيك، آلودگي، بهبود كيفيت زندگي، بهينه‌ سازي زيرساخت‌هاي شهري و… با رويكردي خلاقانه و نظام مند بر اساس ارتباط و تبادل اطلاعات پرداخته مي‌شود. شهر هوشمند از لحاظ انسانی با مفاهیمی مانند شهر خلاقیت محور، شهر آموزش محور، شهر انسانیت محور و شهر دانش‌ محور پيوند نزديكي دارد.
در این شهرها تجهيزات هوشمند در تمام شهر قرار دارند تا شرايط و اوضاع را اندازه‌گیری و بررسي کنند. برای نمونه، کنتورهاي هوشمند، ميزان مصرف برق، گاز، آب را اندازه‌گیری می کنند. حسگرهاي ترافيکي هوشمند، شرايط خیابان ها و ازدحام آن‌ها را گزارش می دهند. سامانه های موقعیت‌یابی جهانی هوشمند، مکان دقيق شهر، موقعیت جغرافیایی خيابان ها، ترافيک و… را گزارش می‌دهند. ایستگاه‌های هواشناسي شرايط جوي را گزارش می دهند. تلفن‌های هوشمند حسگرهايي دارند که می‌توانند فشارخون و ساير پارامترهاي سلامتي را اندازه‌گیری کنند. براي انجام فعالیت های فوق، از شبکه‌های ارتباطي باسيم و بي‌سيم، مانند فيبرهای نوري، سرویس های بسته امواج رادیویی، کابل‌های مسي و… استفاده می‌شود.
مهم‌ترین بخش در عرصه هوشمند سازی شهرها، بخش حمل ‌و نقل است که در آن از فنآوری‌های هوشمندی مانند بلیط های اعتباری، سامانه های هدایت و راهنمایی، مدیریت پارک، مدیریت ترافیک و… استفاده می‌شود. اهمیت این بخش، تقاضای بازار را در این زمینه به ‌شدت افزایش داده است. رشد سالانه بخش حمل ‌و نقل هوشمند، در سال‌های آینده 15.2 درصد برآورد شده که عامل اصلی آن، گسترش شهرنشینی، توسعه سریع شهرها و صنعتی ‌شدن است. به گزارش موسسه‌ی آلن مک آرتور، تا سال ۲۰۲۰، صنعت شهرهای هوشمند، بازاری معادل ۴۰۰ میلیارد دلار خواهد داشت. و ۶۰۰ شهر را شامل می‌شود. این شهرها ۶۰ درصد از مجموع تولید ناخالص ملی جهان در سال ۲۰۲۵ تولید خواهند کرد.

رسانه اقتصادی اجتماعی شب چراغ
@shabcheragh_monthly