🔹 چگونه برای «توسعه» به تفاهم برسیم؟.. مهران صولتی

🔹 چگونه برای" توسعه" به تفاهم برسیم؟

@solati_mehran

✍ مهران صولتی

🌱در حالی که به نظر می رسد دغدغه توسعه مدت ها است که در ذهن سیاست گذاران کشور به فراموشی سپرده شده و به جای آن رتق و فتق امور روزمره با شعار محوری؛ " از این ستون به آن ستون فرج است!" جایگزین شده است، دیدن پیشرفت روزانه و شگرف کشورهایی که همین چند دهه پیش در رتبه ای پایین تر از ایران قرار داشتند به شدت آزاردهنده و ناامید کننده به نظر می رسد. اما به همان نسبت در جامعه شاهد طرح مباحثی درباره چرایی و چگونگی توسعه یافتگی هستیم. متاسفانه در یکصد سال اخیر شاهد مناقشاتی در این زمینه بوده ایم که با شکل گیری انقلاب اسلامی هم نه تنها به توافقی پایدار منجر نشد بلکه به اختلافات گسترده تری انجامیده است. پرواضح است که گام اولیه حرکت به سوی توسعه یافتگی عبارت از توافق جامعه و حکومت بر سر چگونگی حرکت در این مسیر است. روشنفکران هم در این میان البته نقش میانجی را دارند. اما در حالی که توسعه حتی به اندازه نفوذ منطقه ای برای حکومت اولویت ندارد و جامعه به رخوتی دردناک دچار شده است پراکنده گویی های روشنفکران نیز تنها تشویش اذهان به دنبال داشته است. ایران بر خلاف بسیاری از کشورها همان سرزمینی است که در آن روشنفکران به جای گفت و گو با یکدیگر صرفا با هواداران خود سخن می گویند. روابطی از جنس مرید- مرادی در جامعه ای که همچنان از سست بودن بستر نقادی و خردورزی رنج می برد. همایش های برگزار شده یا حضور مطبوعاتی نخبگان هم نه تنها به نزدیک شدن دیدگاه ها ختم نشده بلکه بر تفرق رویکردها افزوده است. اینکه بالاخره باید به اولویت یکی از سه برنامه؛ توسعه سیاسی، توسعه اقتصادی یا توسعه فرهنگی گردن نهاد یا باید به مدلی تلفیقی از این سه اندیشید که در جامعه ای با ویژگی های ایران قابلیت اجرا داشته باشد؟! شاید مرور تجربه دو نشریه کیهان فرهنگی و کیان اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد بتواند در این زمینه راه گشا باشد. زمانی که سلسله گفت و گوهایی حول نظریات رضا داوری و عبدالکریم سروش در این دو نشریه و با حضور سایر روشنفکران درگرفت. شاید به جرئت بتوان این گفت و گوهای فرهنگی را هنوز هم از نقاط عطف فعالیت های روشنفکری در دوران بعد از انقلاب قلمداد کرد. دورانی که هنوز فرهیختگان ما در حصار مریدان خود گرفتار نشده و قادر بودند که به نظرات دیگران نیز اعتنایی داشته باشند. بنابراین می توان انتظار داشت از این به بعد محافل آکادمیک و روشنفکری بخشی از فعالیت خود را به برگزاری گفت و گوی میان روشنفکران مطرح کشور بر سر نقادی نظریات و مواضع یکدیگر اختصاص دهند. شرایط دشوار کنونی و تعلیق تفاهم بر سر چگونگی خروج از بحران ها ایجاب می کند که دلسوزان توسعه بتوانند نوعی هدفمندی را پیشه خود ساخته و هر چه سریع تر به راهبردی متناسب با ظرفیت های کشور در مسیر توسعه یافتگی دست یابند. واقعا تا کی قرار است انواع نظریات بدون بازخورد و نقادی کافی در فضای فرهنگی کشور منتشر و بعد از مدت کوتاهی به فراموشی سپرده شوند. توسعه برای امروز ایران نه یک تفنن بلکه یک ضرورت است. اگر اکنون ناشنوایی سیستماتیک حکومت راه را بر شنیدن صدای جامعه بسته است حداقل روشنفکران می توانند با ورود به یک گفت و گوی انتقادی و سازنده با یکدیگر، به نزدیکی افق های فکری خود و گشودن چشم اندازهایی نوین فرا روی یک جامعه تشنه توسعه یافتگی موثر باشند!

@solati_mehran

#توسعه
#روشنفکران