یادداشت های محمدرضا اسلامی- - - - - - - - -در ادامۀ یادداشت های ژاپن و وبلاگ ارزیابی شتابزده؛ اینجا تلاشی است برای دیدن آمریکا و ثبت مشاهدات. تحلیل و مقایسه الگوی توسعه هر دو کشور آمریکا و ژاپن و مستندنگاری ها، در حد امکان.ارتباط :
دو دقیقه و ۱۳ثانیه صحبت. یازده بار کلمه «من» تکرار میشه. (به غیر از رگبار افعال اول شخص مفرد)
دو دقیقه و ۱۳ثانیه صحبت . یازده بار کلمه "من" تکرار می شه. (به غیر از رگبار افعال اول شخص مفرد)
حکایت عجیبیه این "من بارگی" در سرزمین ما.
این جمله جالبه:
"مناطقی اونجا رفتیم که حتی مسئولینِ صلیب سرخ و وزارت کشورِ اونجا (ژاپن) هم تا حالا پاشون رو اونجا نگذاشته بودن" (؟!)
یعنی یک آقای ایرانی میگه که بعد از بحران زلزله توهوکو در «کشورِ مدیریت بحران: ژاپن »، به جاهایی امداد رسانی کرده که وزارت کشور ژاپن پاش به اونجاها نرسیده بوده.
* در همون ایام بنا به مقتضیات رشته کاری از جنوب سندای به ایشی نوماکی تا مینامی سانریکو را برای موضوع پایان نامه چندین نوبت بازدید داشتم (من!) و نظم و کیفیت امدادرسانیِ ارتش ژاپن فوق العاده بود. ولی متحیرم چه اعتماد به نفسی میخواد که یک نفره بنشیند جلوی دوربین و بگه به جاهایی "من" رفتم کمک کردم که وزارت کشور #ژاپن پاشون رو نگذاشته بودن!
تعظیمِ "ده دقیقه ای" سفیر ژاپن؟! جمع نماز مغرب و عشا با هم هفت دقیقه میشه.
این نحوۀ حرف زدن واقعا ناشی از چیه؟ خودشیفتگی یا سندروم ذهنِ ساده؟
علی برکت الله.