«هر چه می‌نویسم پنداری دلم خوش نیست، و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آن است که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتنش

«هر چه می نویسم پنداری دلم خوش نیست، و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آن است که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتنش.
ای دوست نه هر چه درست و صواب بود ، روا بود که بگویند...
و نباید که در بحری افکنم خود را که ساحلش پدید نبود،
و چیزها نویسم بی« خود » که چون « وا خود »آیم بر آن پشیمان باشم و رنجور.
ای دوست می ترسم – و جای ترس است – از مکر سر نوشت… حقا، و به #حرمت_دوستی ،که نمی دانم که این که می نویسم راه« سعادت »است که می روم ، یا راه« شقاوت ؟ »
و حقا ، که نمی دانم که این که نبشتم « طاعت » است یا «معصیت؟»کاشکی،یکبارگی،نادانی شدمی تا، ازخود،خلاصی یافتمی!

چون در حرکت و سکون چیزی نویسم ، رنجور شوم از آن بغایت !
و چون در معاملت راه خدا چیزی نویسم ، هم رنجور شوم..

چون احوال #عاشقان نویسم نشاید ، چون احوال عاقلان نویسم ، هم ، نشاید و اگر هیچ ننویسم هم نشاید؛
و اگر گویم نشاید؛ و اگر خاموش گردم هم نشاید
و اگر این واگویم نشاید و اگر وانگویم هم نشاید...
و اگر خاموش شوم هم نشاید!».

***
#عین_القضات_همدانی

عبدالله بن محمد بن علی میانجی همدانی (همدان ۵۲۵- ۴۹۲هجری قمری)



https://t.me/toreyejan