این جمله را از چاپ اول کتاب نوشته‌ی () با ترجمه‌ی خوب (۱۳۵۹، انتشارات امیرکبیر) انتخاب کرده‌ام

این جمله را از چاپ اول کتاب #زندگی_در_پیش_رو نوشته‌ی #امیل_آژار (#رومن_گاری) با ترجمه‌ی خوب #لیلی_گلستان (۱۳۵۹، انتشارات امیرکبیر) انتخاب کرده‌ام. نگاهش کنید؛ ظاهراً مشکل خاصی ندارد. چنان‌که در ویراست دوم کتاب (۱۳۸۱، انتشارات بازتاب‌نگار) هم از نگاه مترجم و ویراستار گذشته و عیناً تکرار شده است.
اگر دقیق‌تر بخوانید، می‌بینید یک جزء در جمله کم است. مثلاً، صورت درست (و نه مرجح) جمله می‌تواند چنین باشد: «روزا خانم هرگز چیزهایی را که در آخرین نامه‌ای که به خانواده‌ی او نوشته بود [آورده بود] یادش نمی‌آمد.»
به‌خصوص اگر مستقلاً به این جمله ننگریم و در جریان خواندن به آن برسیم، احتمال اینکه نقص آن از نظرمان دور بماند زیاد است. باید دقت کنیم هر جزئی از جمله به جزء یا فعل بایسته ختم شود و بلاتکلیف رها نشود.

حسین جاوید
@Virsataar