نیاز و محرومیت، رنج را از بیرون ایجاد می‌کند، در مقابل، امنیت و رفاه، بی‌حوصلگی را

نیاز و محرومیت، رنج را از بیرون ایجاد می‌کند، در مقابل، امنیت و رفاه، بی‌حوصلگی را. بنابراین می‌بینیم که طبقات پایین جامعه به مبارزه‌ای مستمر علیه نیاز، یعنی رنج و طبقه.ی ثروتمند به مبارزه‌ای دایم و نومیدانه علیه بی‌حوصلگی مشغول اند.

اما تضاد درونی و ذهنی از این جا ناشی می شود که حساسیت آدمی در برابر رنج با حساسیت‌اش در برابر بی‌حوصلگی نسبت معکوس دارد، زیرا حساسیت با قدرت ذهنی نسبت مستقیم دارد. به بیان روشن‌تر، کند ذهنی معمولا با ضعیف بودن حساسیت همراه است و تحریکات، نمی توانند بر اعصاب فرد کند‌ذهن تاثیر بگذارند. این گونه مزاج، آدمی را برای دریافت رنج و غم از هر نوع و به هر اندازه، کمتر مستعد می‌کند.

اما درست همین ضعف ادراک، منشاء آن خلاء درونی است که مهر خود را بر چهره های بیشماری زده است، چهره‌ی کسانی که دائم همه‌ی توجه خود را به طور فعال به رویدادهای بی اهمیت جهان بیرون معطوف می‌دارند. این خلاء، سرچشمه‌ی حقیقی بی‌حوصلگی است و آدمی را وا می‌دارد که تشنه لب، به دنبال محرکات بیرونی رود، تا ذهن و خلقش را به هر وسیله ی ممکن به حرکت درآورد. مردم در انتخاب نوع وسیله‌هایی که به این منظور انتخاب می‌کنند، چندان سختگیر نیستند. این واقعیت را سرگرمی‌های اسفباری که به آن روی می‌آورند، نشان می‌دهد، و نحوه‌ی معاشرت و گفتگوی آنان گواه این امر است.

📖 در باب حكمت زندگي
🖋 شوپنهاور

🌐 شبکه جامعه‌شناسی علامه
@Atu_Sociology