رقصنده با غم!.. ✍🏻دکتر فردین علیخواه (جامعه شناس):

رقصنده با غم!

✍🏻دکتر فردین علیخواه(جامعه شناس):

📍در چند سال گذشته دو آهنگ در بیشتر عروسی ها؛ چه در شهرهای کوچک و چه در شهرهای بزرگ؛ به گوش می رسد. اولین آهنگ؛ " تو این زمونه" یا به تعبیر برخی " حالا وای وای" و دومین آهنگ " خدای آسمون ها" است. تقریبا غیر ممکن است که در یک عروسی، موسیقی زنده وجود داشته باشد و گروه موزیک این دو آهنگ را اجراء نکند. آنچه که از نظر اجتماعی درخور تحلیل و تفسیر است آن است که با اجرای این دو آهنگ معمولا مهمانان به وجد آمده و با صدای بلند، خواننده را همراهی می کنند. به ویژه ترجیع بند آهنگ " تو این زمونه" که در آن مصراع " حالا وای وای؛ وای وای وای وای" چهار بار تکرار می شود. شاید بتوان گفت که پرانرژی ترین زمان عروسی ها هم در هنگام اجرای ترجیع بند این دو آهنگ باشد! جایی که شادمانی و همصدایی به اوج می رسد! نکته آن است که موضوع یا مسأله ترانۀ هر دو آهنگ؛ شکوه و شکایت از دنیا و زمانه است. بیایید با هم مرور کنیم:
تو این زمونه عشق نمی مونه/ عاشقی و عشق چیه وفا کدومه
رفته محبت غم شده عادت/ کجا رفیق کجا یه دوست کجا یه همدم
و.....💃💃💃
موضوع ترانه دوم هم گلایه از دنیاست:
دستا بیگانه، قلبا تو‌خالی/ حرفا دروغ عشقا پوشالی
دوست دارم ها فقط یه حرفه/ عمرش قدّ یه گوله برفه
و....💃💃💃
و ما ایرانیان با این متن و با این مضمون پایکوبی می کنیم! کمی عجیب به نظر می رسد که ملتی با گفتن " غم شده عادت" یا " حرفا دروغ عشقا پوشالی" پایکوبی کنند! از چند جنبه می توان به این پدیده نگاه کرد:
-ما ایرانی ها همینی هستیم که در این دو آهنگ نشان می دهیم. ما همیشه به مسائل و مشکلاتمان می خندیم. نه تنها می خندیم بلکه با آنها می رقصیم. آنقدر به آن مشکلات می خندیم تا آنها از رو بروند و جزوی از زندگی روزمره ما شوند. مثل اسید پاشی، مثل تریاک کشیدن کودکان، مثل اختلاس ، مثل رانندگی و ..../ با خندیدن به آنها، مشکلات کم کم جایشان را در زندگی ما پیدا می کنند و به تدریج با آنها به همزیستی مسالمت آمیز می رسیم. آنقدر به همدیگر نزدیک می شویم که دیگر جداکردنمان دشوار می شود!!
-روایت دوم می تواند این باشد که مکانیسم ما ایرانیان برای بقاء و دوام در تاریخ ایران همین بوده است. به راستی اگر قرار باشد ما برای هر مشکل ریز و درشتی غصه بخوریم آیا می توانیم زندگی کنیم؟ لذا خندیدن به غمها و غصه ها مکانیسم ما برای تداوم و استمرار بوده است. غم و غصه همیشه وجود دارد. اصل زندگی کردن است.
-روایت سوم آنکه اساسا ما به کلام یا ترانۀ یک آهنگ کاری نداریم. با هر دالام دیمبویی پایکوبی می کنیم! مهم ریتم آهنگ است. لذا تحلیل شما جناب جامعه شناس از اساس غلط است😊

#جامعه

🌐جامعه‌شناسی علامه
@atu_sociology