«طعن زبان»

"طعن زبان"
✍ پویا ایمانی


این که "پالوده" ی فارسی جز معناهای پاک و مطهر و مصفا و نیالوده [=مقدس]، به ضیع و تباهی و اتلاف [=مرگ] هم دلالت دارد یک واقعیت فیلولوژیک است. اما این که این لغت دقیقا از خلال همان مسیری بر هر دو ارزش تقدس و مرگ دلالت دارد که فلسفه های معاصر اروپایی در بستر دیگری نقشه اش را ترسیم کرده اند لابد به انکشاف حقیقت زبان می ماند. گویی هزاران سال پیش، در سپیده دمان زبان های هند و اروپایی و سامی، قانونی سری در ضمیر این زبان ها به ودیعه نهاده شد که "شرح"اش به دست کم چهار هزار سال زمان نیاز داشت: چیز مقدس تا ابد چیز مرده خواهد بود چون هیچ گاه به آلایش و آغشتگی و گشایش (قانون زندگی) تن نخواهد داد.


@Kajhnegaristan