✍ مصطفی مهرآیین …

#یادداشت
✍ مصطفی مهرآیین



گابریل مارسل فیلسوف و اندیشمند بزرگ فرانسوی یکی از مهمترین راه های نجات انسان را خطاب کردن خود،دیگران،و طبیعت و اشیا به مثابه یک "تو"می دانست.میگفت اگر دیگران را ببینی و آن ها را تو خطاب کنی اولین اتفافی که می افتد اینست که آن ها هم تو را می بینند و تو را "تو" خطاب می کنند.آنموقع هم تو می دانی انسانی و هم دیگران میدانند و احساس می کنند که انسان اند.این بزرگترین نیاز و راه نجات ماست که هر لحظه به خود بیاموزانیم که انسانیم و باید به مثابه انسان زیست کنیم.وقتی از کنار یک فرد نیازمند یا دستفروش رد می شویم اگر او را ببینیم و فارغ از تمام قصه ها با او تعامل کنیم و او را خطاب قرار دهیم،حس انسان بودن را به او بازگرده انده ایم و او نیز با خطاب قرار دادن ما در قالب یک سلام و تشکر به ما یادآوری می کند که هنوز انسانیم.
این ویژگی باید بیش از هر چیز ویژگی سیاسیون و مدیران یک جامعه باشد.رهبران یک جامعه بیش از هر گروه دیگر نیازمند آنند که انسان بودن را به خود یادآوری کنند.آن ها باید دایما با "تو" خطاب کردن مردمان جامعه شان،طبیعت جامعه شان و منابع جامعه شان هم به جامعه خود بگویند که جامعه را می بینند و هم خود دیده شوند و مورد خطاب جامعه قرار گیرند.سیاسیون ما اما جامعه را تو خطاب نمی کنند.آن ها جامعه را نمی بینند.آن ها جامعه را بیشتر "او" و "آن" غایب می بینند که فقط باید از آن ها استفاده ابزاری کرد.اگر به ما نیاز داشته باشند و رای ما را و مشروعیت خود را از سوی ما بخواهند به صورت موقت و ابزاری ما را می بیینند و در دیگر اوقات ما برای آنها موجوداتی غایب و بی ارزشیم.
راه نجات ما بازگشت به جامعه و تو خطاب کردن خود،دیگران و طبیعت و اشیا است و البته در این مسیر ما نیازمند فهم امید و یک "توی مطلق" هستیم که ما را در این راه پایدار نگه دارد.


@Kajhnegaristan