از یادداشت‌ها

از یادداشت ها
✍ پویا ایمانی


...تناقض زندگی و قانون - که بنا به آن زنده ترین چیز بی قاعده ترین چیز است - چه بسا هیچ کجا به اندازه ی دستور زبان فرانسه آشکار نیست: پرکاربردترین افعال (بودن،رفتن، داشتن، گفتن، کردن، توانستن، دانستن، دیدن...) همگی بی قاعده اند: هرچه به سمت زندگی هرروزه، به سمت کاربرد و استفاده ی عملی، و در نتیجه به سمت امر نامقدس و تجربه ی ناسوتی حرکت کنیم، از تصلب و جمود قانون کاسته می شود و بالعکس.


... حافظه ی دپارتمان های حقوق از تاریخ واقعی همیشه apres - coup است، دقیقا به همان معنایی که فروید مثلا در "پژوهش هایی در باب هیستری" می گفت: بازنویسی گذشته مطابق با وضعیت امروز. قانون لحظه ی مطلقا آنومیک تاسیس خودش را که از بی بنیادی اش حکایت دارد به فراموشی می سپارد و تظاهر می کند نفاذش طبیعی و ازلی بوده. اثر تروماتیک آن لحظه به تاخیر می افتد تا با انقلاب با جدایی طلب دیگری مواجه شود. تازه آن وقت است که، در نتیجه ی "اثر معوق" گذشته برایش تروما می شود: بر خلاف تمام اهن و تلپم پایم روی چیزی نیست جز زور محض.


@Kajhnegaristan