|خشونت زنان علیه زنان|. ✍ مریم فرهادی

|خشونت زنان علیه زنان|
✍ مریم فرهادی
بخش اول


هر زمان که پای خشونت علیه زنان به میان می آید، تصویری که در ذهن ما تداعی می شود تحقیر و توهین و کتک توسط مردان است. اما آیا همه ی خشونت علیه ما زنان به جنس مخالفمان بر میگردد؟
آیا این خود ما نیستیم که به همین خشونت ها دامن میزنیم؟
داشتم به نمادهایی که طراحان پوستر از زنها ساخته اند فکر میکردم، به کفش پاشنه بلند قرمز، به دامن کوتاه، به گوشواره و رژ لب و سایه ی چشم، اما آیا ما زنها اینها هستیم؟ آیا ما زنها کفش پاشنه بلند هستیم؟ آیا همه مان رنگ قرمز را دوست داریم؟ یا همه مان لاک میزنیم؟
چرا تصویر آقایان طراح از ما این است؟
چرا می خواهید جذاب و سکسی به نظر برسید آن هم همه جا. مهم همین است :همه جا.
چرا به همان میزان که در اتاق خواب سکسی هستید در سوپرمارکت هم باید سکسی باشید
سوال من از شما خانم ها این است. چرا به این خشونت علیه خودتان پایان نمی دهید؟ چرا برای تا سر خیابان رفتن اینهمه وقت صرف میکنید که جذاب به نظر برسید؟
چرا در آتلیه ها تن دختران هشت ساله مایو می پوشانید و از او میخواهید سکسی ژست بگیرد؟ آیا نه اینکه دارید به او کالا بودن را می آموزید؟
آیا درست تر آن نیست که او لباس مورد علاقه ی خودش را بپوشد و عادی ژست بگیرد همان طور که هست؟

شما زمانی که زنی را در میهمانی میبینید، اولین چیزی که درموردش می گویید چیست؟ اینکه چقدر جذاب است؟ اینکه چقدر زشت است؟ آیا عمل جراحی داشته؟ آیا ورزش میکند؟ رژیم میگیرد؟ لباسش را از کدام برند خریداری کرده؟
فکر میکنم که این ما هستیم که به خشونت علیه خودمان دامن میزنیم، که مدام می خواهیم با سکسی بودن نظر دیگران را به خودمان جلب کنیم،خودمان هستیم که جامعه ی زنان راتبدیل به کارخانه ی تولید کالاهای لوکس میکنیم. زنهای جذاب تو خالی.
ما هستیم که همدیگر را وادار میکنیم تا هزاران عمل جراحی انجام دهیم، تا هزاران جور کرم و مواد آرایشی روی صورتمان بمالیم، که حجم ریملهای سنگین را روی مژه هایمان تحمل کنیم و فکر کنیم که زن بودن فکر نمی خواهد، کتاب نمی خواهد، فهم و شعور و ادراک نمی خواهد. زن بودن تلفیقی از موادآرایشی است با اندامی که تحسین همه را بر انگیزد و مورد تایید همه باشد.
کاش تمام کنیم این عکسهای اینستاگرامی لوکس هنری را، روتوش های مسخره،چشمها بیش از حد درشت و اندام ها باریک و شکننده.
بس کنیم خشونت علیه خودمان را.
کاش تمامش کنیم. بپذیرم که ما انسانیم همه انسانیم و هر کس با یک قیافه آفریده شده ایم و چیزی که مارا از هم تفکیک می کند میزان تفکر ماست نه جذابیت. کاش جرٸت کنید و اینبار بدون آرایش تا سر کوچه بروید،بگذارید همانطور که هستید دوستتان بدارند،با سیاهی دور چشمها،با مژه های خاکستری، با رنگ پوست طبیعی، بگذاریم پوستمان نفس بکشد، بگذاریم قلبمان نفس بکشد، کتابی بردارید،در آن گم شوید و از زندگی بدون مرز لذت ببرید.





@Kajhnegaristan