[توصیف روانکاوی از زبان فروید].. فروید: هیچ واقعه‌ای بین روانکاو و بیمار رخ نمی‌دهد، مگر گفت و گو

[توصیف روانکاوی از زبان فروید]

فروید: هیچ واقعه ای بین روانکاو و بیمار رخ نمی دهد، مگر گفت و گو. آن دو فقط و فقط با یکدیگر سخن می گویند. روانکاو از هیچ تجهیزاتی و وسایلی استفاده نمی کند ـ حتی برای معاینه بیمار خود ـ و هیچ نسخه ای نمی پیچد و دارویی به بیمار نمی دهد. اگر این امکان وجود داشته باشد، بیمار را در همان محیط و شرایطی که قرار دارد، به جای می گذارد و در همان حال و هوایی که هست حفظ می کند و در طول درمان تغییر محیطی را هم پیشنهاد نمی کند. البته تغییر مکان بیمار یک شرط الزامی نیست و همیشه نیز کاری شدنی و ممکن نیست. روانکاو ساعات مقرر و معینی را با بیمار خود تعیین می کند تا با یکدیگر ملاقات کنند، از او می خواهد به حرف هایش گوش دهد و او نیز در مقابل به حرف های روانکاو گوش می سپرد و از بیمار می خواهد که حرف بزند و سخن بگوید.
چرا فقط حرف؟ و چرا چیزی جز حرف زدن و سخن گفتن وجود ندارد؟ حرف، حرف، حرف. همانطور که شاهزاده هملت می گوید: «و تردیدی نیست که او به تقلید سخن گفتن مفیستو فلس فکر می کند که چطور ممکن است فقط با حرف کنار آید و به کمک حرف به آرامش دست یابد؛ و این سطرهایی از متن هملت است که هیچ آلمانی ای هرگز آن را فراموش نمی کند.

پرسشگر (خطاب به فروید): بنابراین به این نتیجه می رسیم که چنین شیوه ای یک جادوگری است. حرف می زنید و بیماری را محو می کنید.

فروید: واقعا درست است. اگر این کار و این درمان به سرعت صورت پذیرد، این شیوه درمانی نوعی جادوگری است. نسبت و صفتی که به جادوگری داده می شود به جهت سرعت و شتابی است که در اجرای امور صورت می پذیرد، کسی ممکن است بگوید موفقیت ناگهانی. اما درمان از طریق روانکاوی ماه ها به درازا می کشد و حتی ممکن است سالها به درازا انجامد. با این حال نباید «کلمه*» و ارزش آن را دست کم گرفت. در هر حال کلمه یک ابزار کارآمد و قدرتمند است. کلمه، ابزاری است که به یاری آن عواطف مان را به دیگری منتقل می کنیم و شیوه ای برای نفوذ در دیگران است. کلمه می تواند به وجه غیر قابل بیانی اثرگذار باشد و نیز می تواند زخم های عمیقی بر روح و روان به جای گذارد. تردیدی نیست که پیش از ورود کلمه به مناسبات و روابط انسانی، ابتدا عمل حضور داشته است و بعد کلمه ظاهر شده و به اعتباری می توان گفت «کلمه» پیش درآمدی بر تمدن است، چرا که وقتی «عمل» لطافت و نرمی پیدا کند، به کلمه تبدیل می شود.

*در عهد جدید (انجیل) می خوانیم که «از ابتدا کلمه بود و کلمه نزد خدا بود».

▪️زیگموند فروید | The Question of Lay Analysis 1926


@Kajhnegaristan