✅ وعده سر خرمن دادن. علیرضا کاردار | بی قانون

✅ وعده سر خرمن دادن
عليرضا كاردار | بی قانون
@bighanooon
@DastanBighanoon

در زمان‌های قدیم جنگلی بود خوش آب و هوا که اهالی‌اش به لهجه محلی «جینگیل» صدایش می‌کردند. در جینگیل راه‌های ارتباطی متنوعی بود که همه اهالی جینگیل قرن‌ها از آن‌ها استفاده می‌کردند و به آن نوع رفت‌و آمد عادت کرده بودند و مشکلی با آن نداشتند. یک راه زمینی بود که جینگیلوندان روی دو پا یا چهارپای‌شان راه می‌رفتند و نسل اندر نسل از این مسیر استفاده می‌کردند. البته گروهی هم بودند که دست و پا نداشتند و روی شکم‌شان می‌خزیدند که آن‌ها هم راضی بودند. یک راه دریایی بود که چون جینگیل فقط یک برکه داشت، برای سفرهای درون جینگیلی از آن استفاده می‌کردند و از این طرف دریاچه به آن طرفش شنا می‌کردند. این روش هم مخصوص آبزیان و دوزیستان بود که از همان بدو خلقت همین طوری این طرف و آن طرف می‌رفتند. یک روش هوایی هم مخصوص پرندگان بود و حیوان دیگری نمی‌توانست پرواز کند، مگر آن‌هایی که گیاه‌های اشتباهی را با هم مخلوط می‌چریدند و با خواص آن علف‌ها می‌توانستند پرواز کنند. این روش‌های رفت و آمد قرن‌ها ادامه داشت تا این که نسل جدید جینگیلوندان تصمیم گرفتند عادت‌های پیشینیان را کنار بگذارند و از خودشان راه‌های جدیدی برای جابه‌جایی دربیاورند.
برای همین شروع کردند به اختراع سیستم‌های جدید حمل و نقل. مثلا یک عده از این تنوع‌طلبان، از موش‌های کور خواستند درهای تونل‌های زیرزمینی را به روی همه حیوانات باز کنند تا بتوانند از آنجاها عبور کنند. درها که باز شد اهالی جینگیل به سمت آن‌ها هجوم آوردند و بعد از چند روز یا تونل‌ها خراب شدند و یا حیوانات گنده که سایزشان به کالیبر تونل‌ها نمی‌خورد، درون آن‌ها گیر کردند و پروژه شکست خورد و تعطیل شد. راه دیگر استفاده از چارپایان بود که ازبس زیاد ازشان استفاده شد، سرشان گیج رفت و یا شاخ به شاخ شدند یا از خط خارج شدند و به دار و درخت خوردند و رفتند قاتی باقالی‌ها. روش بعدی استفاده از مسیر هوایی پرندگان بود. این بار به دلیل تجربه‌های ناموفق قبل و همچنین ناتوان بودن پرندگان در بار زدن حیوانات گنده، قرار بر این شد که جینگیلوندان ریزه‌تر از این سیستم استفاده کنند. این دفعه هم پس از مدتی به دلیل حسادت حیوانات گنده که نمی‌توانستند سوار شوند و زیاده‌خواهی پرندگان برای حمل بیشتر مسافر و همچنین اجازه ندادن به ورود پرندگان گنده‌تر و قوی‌تر به آسمان جینگیل، این پروژه هم با تپ و تپ افتادن پرندگانی که بیشتر بار زده بودند یا خسته و پیر شده بودند، به شکست انجامید. ولی خوشبختانه چون کف جینگیل خرمن‌های علف بسیاری بود، هیچ‌کدام از این سقوط‌ها به مرگ اهالی جینگیل منجر نشد و خسارت‌ها فقط در حد نقص عضو و قطع عضو و کبودی عضو بود. از همان زمان هرگاه کسی می‌خواهد بیشتر از گنجایشش کاری بکند، از این ضرب‌المثل استفاده می‌کنند تا بهش یادآوری کنند که خرمنی هم هست و حواست باشد!
🔻🔻🔻
روزنامه طنز بی قانون (ضمیمه طنز روزنامه قانون)
👇👇👇
@bighanooon
@DastanBighanoon