آخرین باری که کره جنوبی بودم، رفتم نقطه صفر مرزی بین دو کره. منطقه‌ای اونجاست به اسم DMZ

آخرین باری که کره جنوبی بودم، رفتم نقطه صفر مرزی بین دو کره. منطقه‌ای اونجاست به اسم DMZ

آخرین باری که کره جنوبی بودم، رفتم نقطه صفر مرزی بین دو کره. منطقه‌ای اونجاست به اسم DMZ. جایی که افراد غیر نظامی میتونن بیان اونجا و داخل کره شمالی رو ببینن. خیلی ها که میان اونجا، سالهاست از خانواده‌هاشون تو اون طرف مرز جدا شدن و هیچ ارتباطی بینشون نیست. سالهاست که در یک خلاء گیر افتادن. خودشون این سمت آزادن ولی فکرشون توی یک برزخ زندانیه. هیچ اطلاعی از اونطرف ندارن. گاه گاهی یکسری خبر دستشون میرسه که حتی نمیتونن از صحتش مطمئن باشن. این دو روز که اینترنت ایران قطع شده، مدام اون صحنه‌ها و نوشته‌هایی که مردم روی در و دیوار اونجا نوشته بودن جلوی چشمام میاد. آدمهایی که چشماشون خیلی حرف برای گفتن داشت و وقتی میپرسیدی چه حالی داری اومدی اینجا، میگفتن نمیدونیم ولی انگار زمان ایستاده. انگار هیچ چیزی دیگه نه هیجان داره، نه مزه و نه عطر.
دو روزه وقتی میام توی اینترنت احساس میکنم یک سکوت مرگبار همه جارو گرفته. انگار میدونم پشت این دیوار بتونی کلی آدم هست، ولی از هم خبر نداریم. انگار همه داد میزنن و این منم که گوشهام گرفته. لعنت به این دیوار.
چقدر روزهای یک زندانی میتونه سخت باشه، چقدر سخت تر روزگار خانوادش.
@dotDE