خواهد ماند» …پرنیا افزود: «اما اگر درک کنید که در همان لحظات چه اتفاقاتی در مغز بیمار در حال رخ دادن است، بیشتر برای بازگشت آنها ب

خواهد ماند».

پرنیا افزود: «اما اگر درک کنید که در همان لحظات چه اتفاقاتی در مغز بیمار در حال رخ دادن است، بیشتر برای بازگشت آنها به زندگی تلاش می‌کنید. نتایج مطالعات زیادی نشان می‌دهد که اگر تمام مراحل مختلف احیا اعمال شود نه تنها نرخ بقا دو برابر می‌شود بلکه از آسیب مغزی به افرادی که از مرگ بازمی‌گردند، نیز جلوگیری می‌شود».

چگونه جسد را برای احیا آماده کنیم؟

در جهان ایده‌آل پرنیا، همه متوجه خواهند شد که ماشین‌ها در CPR و عمل احیا بهتر از دکترها عمل می‌کنند. به عقیده وی، قدم بعدی این است که درک کنید سطح مراقبت باید بهبود یابد. اولین گام سرد کردن جسد است تا سلول‌های مغز حفظ شوند چراکه در آن زمان سلول‌های مغزی در حال مرگ یا خودکشی هستند.

در عین حال لازم است که سطح اکسیژن خون بالا نگه داشته شود. در بیمارستان‌های ژاپن این عمل جزو استاندارهای اورژانس است؛ پزشکان از تکنیکی به نام «ECMO» استفاده می‌کنند تا خون فرد مرده را از بدنش خارج کنند، از یک غشای اکسیژن‌ساز عبورش دهند و دوباره به درون بدن بیمار برگردانند. این کار برای پزشک زمان می‌خرد تا بتواند مشکل اصلی که باعث مرگ فرد شده است را حل کند.

نتایج تحقیقات پرنیا نشان می‌دهد که اگر سطح اکسیژن مغز از 45 درصد کمتر شود، قلب فرد احیا نخواهد شد. بنابراین سطح اکسیژن باید بالای 45 درصد نگه داشته شود تا فرد شانس بازگشت به زندگی را داشته باشد. این امر بدین معناست که فرد می‌تواند برای ساعت‌ها مرده باشد اما هنوز شانسی برای برگشت داشته باشد.

پرنیا در این باره می‌گوید: «طولانی‌ترین مدت مرگ تا احیا متعلق به دختر ژاپنی است که در کتاب نیز به آن اشاره کرده‌ام. بیش از سه ساعت از زمان مرگ این دختر می‌گذشته است، سپس برای شش ساعت تحت عمل احیا بود. پس از آن صحیح و سالم به زندگی بازگشت. اخیرا هم بچه‌دار شده است».

تجربه نزدیک به مرگ و تجربه مرگ واقعی

یکی دیگر از رشته‌هایی که پرنیا در آن تحقیق می‌کند «تجربه‌های نزدیک به مرگ» و «تجربه‌ مرگ واقعی» است. وی سرپرست ارشد تیم تحقیقاتی دانشگاه سوت‌اپمتن است و در بخش مراقبت‌های ویژهبا افراد زیادی درباره تجربیات مرگ واقعی و نزدیک به مرگ صحبت کرده است. بیش از نیمی از این افراد ادعا می‌کنند که خاطرات واضحی از زمان مرگشان دارند: برخی می‌گویند که در هوا شناور بودند و از بالا به تیم جراحی که در حال کار کردن روی بدن آنها بودند، نگاه می‌کردند یا تصاویری از یک دروازه درخشان دیده‌اند یا در حال غرق شدن در تونلی از نور بودند.

پرنیا به مدت چهار سال در حال جمع‌آوری چنین اطلاعاتی از افرادی بود که تجربه مرگ یا نزدیک به مرگ داشتند. وی در این باره می‌گوید: «وقتی وارد حوزه ذهن و بدن شدم، دریافتم که هیچ کس درباره نحوه دقیق تولید فکر توسط نورون‌ها نظریه‌پردازی نکرده است. همیشه گمان کرده‌ایم که همه دانشمندان بر ین باورند که مغز، ذهن را می‌سازد اما افراد زیادی از این قضیه مطمئن نیستند».

وی افزود: «حتی سر جان اکلس، متخصص برجسته در علم اعصاب، براین باورد بود که هیچ‌گاه نمی‌توان ذهن را از طریق فعالیت‌های نورونی درک کرد. باتوجه به چیزهایی که در تحقیقاتم دیده‌ام به این نتیجه رسیده‌ام: وقتی که مرگ باعث از بین رفتن هشیاری فرد می‌شود، روح (منظورم ارواح ترسناک نیست بلکه نفس خویشتن) حداقل برای چند ساعت در بدن باقی می‌ماند».
https://goo.gl/SotmBG