فرهاد قنبری:

فرهاد قنبری:
جعفر پناهی کارگردانی است که به ساخت فیلم های انتقادی از شرایط سیاسی و اجتماعی ایران مشهور است. محدودیت های اجتماعی زنان و خشونت پنهانی که به صورت سیستمی در غالب سنت و مردسالاری در حق آنان اعمال می شود از موضوعات اصلی چند اثر مهم پناهی به شمار می رود.
آنچه از نوشته های منتقدان پیداست فیلم جدید پناهی( سه رخ) که جایزه بهترین فیلمنامه کن را دریافت کرد نیز در مورد محدودیت های زن ایرانی است.
سینمای پناهی همیشه در جشنواره های سینمایی مورد توجه بوده است. پناهی به واسطه ممنوعیت ساخت فیلم و خروج از ایران همچنان فیلم می سازد و در جشنواره هایی که شرکت می کند برنده جوایز مختلف می شود.
دغدغه های به نمایش در آمده در فیلم های پناهی به عنوان بخش پذیرفته شده و غیر قابل انکار در زندگی روزمره ما ایرانیان قابل مشاهده است. ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاهها، زنان زندان رفته، روابط و حاملگی زنان قبل از ازدواج، ممنوعیت تحصیل زنان و ازدواج در سنین کودکی و نوجوانی و امثالهم معضلاتی به نمایش درآمده در فیلم های پناهی است. معضلاتی که همه ما به واسطه زندگی در ایران کم و بیش به آن واقفیم(شاید به همین دلیل باشد که سینمای پناهی در ایران سینمای مهجور و ناشناخته ای است و اکثر مردم اقبال چندانی به فیلم های پناهی نشان نمی دهند)
نوع نگاه پناهی اگر تا حدودی برای ما ایرانیان امری بدیهی و ملموس جلوه می کند اما برای شهروند و منتقد غربی نگاهی جذاب و قابل تحسین و شجاعانه محسوب می شود. برای شهروند غربی که با چنین تعصبات و سنت هایی بیگانه است، سینمای پناهی مکاشفه ای محسوب می شود که پرده از لایه های خشن و ته نشین شده سنت بر می دارد و به نقد فرهنگ و قدرت حاکم بر جامعه ایران می پردازد.

نحوه مواجه با سینمای پناهی در ایران نیز متفاوت است. عده ای بر این عقیده اند که پناهی برای خوش رقصی جشنواره ها فیلم می سازد و تصویری غیر واقعی و مخدوش را از کشور برای جهانیان به نمایش می گذارد و از این طریق جایزه و شهرت بیشتر خریداری می کند. در سوی دیگر طرفداران پناهی قرار دارند که معتقدند وظیفه هنرمند برجسته کردن لایه های تا خورده و پنهان جامعه است که باعث بازتولید خشونت و تبعیض می شود.
@kharmagaas