ص۱. یادداشت: سارا سیاوشی …برخی تصورات رایج در مورد زبان اشاره و ناشنوایان:

ص۱
یادداشت: سارا سیاوشی


برخی تصورات رایج در مورد زبان اشاره و ناشنوایان:

«زبان اشاره یعنی نشان‌دادن تک‌تک کلمه‌های یک جمله با حرکات دست و پانتومیم.»

نه، زبان اشاره بازی پانتومیم نیست. این زبان گرامر خاص خودش را دارد و برای اینکه بتوانید آن را یاد بگیرید، همان‌طور که برای یادگیری هر زبان دیگری به کلاس زبان می‌روید، لازم است یک نفر (معلم) این زبان را به شما بیاموزد.

«ناشنوایان جهان همگی به یک زبان اشاره ثابت حرف می‌زنند.» (شبیه ذهنیت بعضی در غرب: مگر همۀ مردم خاورمیانه عرب نیستند؟)
@linguisticsacademy
🔎
اینطور‌ نیست، زبان‎های اشاره در گوشه و کنار دنیا با تجمع چند ناشنوا به طور طبیعی ایجاد شده و گسترش پیدا کرده‌اند. هرکدام از این زبان‎ها، واژه‌ها و دستور زبان خاص خود را دارند. زبان اشاره یک سیستم مصنوعی نیست که عده‎ای آن را اختراع کرده باشند. همانطور که دلیلی وجود ندارد که یک ایرانی و یک فنلاندی زبان همدیگر را بدون آموزش بفهمند، یک ناشنوای ایرانی و یک ناشنوای فنلاندی هم زبان یکدیگر را نمی‌دانند و اگر بخواهند با هم ارتباط برقرار کنند حداقل یکی از آنها باید زبان دیگری را بیاموزد. البته به دلیل بصری بودن زبان‌های اشاره، شباهت‎های دو زبان اشاره بیشتر از شباهت‌های دو زبان گفتاری است.