📚 داستاننویسان و دوستداران داستان 📢ماتیکانداستان را به شیفتگان فرهنگِ ایرانزمین معرفی کنید 📢📢محتوای مطالب، نظر نویسندگان آن است و ممکن است با دیدگاه گردانندگان ماتیکانداستان همسو نباشد. ارتباط با مدیر کانال @vahidhosseiniirani
ﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ. ﺑﻮﺩ
ﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ
ﺑﻮﺩ. ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻪ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺧﯽ ﻣﺨﻮﻓﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﯽﺑﺨﺸﯿﺪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺎﺩﯼ ﺳﺮﺩ ﺍﺯ ﺟﻠﮕﻪ ﻣﯽﻭﺯﯾﺪ. ﺑﯿﺸﻪ ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ، ﺑﯽﻫﯿﭻ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮﮒﻫﺎ، ﺑﯽﻫﯿﭻ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽﻫﺎﯼ ﻣﺒﻬﻢ ﻭ ﺧﻨﮏ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ. ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﯽ ﻣﻮﺣﺶ، ﺳﯿﺦ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻋﻠﻒﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ، ﺯﯾﺮ ﻧﺴﯿﻢ، ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭﻣﺎﻫﯽ ﻣﻮﺭﻣﻮﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺧﺖﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯼ ﻃﻮﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﮑﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﺑﻮﺗﻪ ﺧﺸﮏ، ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻣﯽﮔﺮﯾﺨﺘﻨﺪ. ﮐﻮﺯﺕ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺟﺰ ﯾﮏ ﻓﮑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ. ﻭﺣﺸﺖﺍﺵ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺗﻨﺎﺭﺩﯾﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﯽﺳﻄﻞ ﺁﺏ ﺑﮕﺮﯾﺰﺩ. ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺳﻄﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺳﻄﻞ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ.»
ﺁﯾﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ «ﮐﻮﺯﺕ» ﺳﻬﯿﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ، ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯼ ﺑﯽﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﻓﻀﺎ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﯾﮏ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪﯼ ﺻﺤﻨﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﺪ، «ﮊﺍﻥ ﻭﺍﻟﮋﺍﻥ» ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﺯﺕ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﺳﻄﻞ ﺁﺏ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺁﯾﺎ ﮊﺍﻥ ﻭﺍﻟﮋﺍﻥ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺎﺭﯾﮏ، ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻮﺯﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ.
ﻫﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺧﺎﺹ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺻﺤﻨﻪﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﺭﺍ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺜﻼ ﺟﻨﮕﻞ ﺩﺭ ﺷﺐ، ﻭ ﯾﺎ ﮐﻮﭼﻪﭘﺲﮐﻮﭼﻪﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ، ﻭ ﯾﺎ ﺧﺮﺍﺑﻪﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ... ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻣﯽﺁﻓﺮﯾﻨﻨﺪ. ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ، ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﮎ، ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ، ﺳﻔﺮ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﯼ ﮐﻼﺱ ﻭ ...،ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺷﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﻀﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺩﺍﺩ. ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻀﺎﺳﺎﺯﯼ، ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱﻫﺎﯼ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﻓﻀﺎﺳﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩ. ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩﺍﯾﺪ، ﺳﺮ ﻣﯽﺯﻧﯿﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ. ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭِ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﺕ ﺍﺗﺎﻕﻫﺎﯾﺶ ﭼﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟
«ﺍﺭﺩﮎ ﻣﺎﻫﯽ ﺧﺎﻝ ﻣﺨﺎﻟﯽ، ﺭﻭﯼ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻟﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ. ﯾﺎﺩ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢﺳﺎﻻﻧﺶ ﺯﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺁﺑﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﻧﮓ ﮐﻮﺟﮏ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﮔﯿﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻻﺑﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﯾﺎﺩﻫﺎﯼ ﺣﺴﺮﺕﺑﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎ، ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﺷﻮﺭ ﮐﺮﺩ.
ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰﺵ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺭﺩﮎﻣﺎﻫﯽﻫﺎﯼ ﺻﯿﺪ ﺷﺪﻩ، ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻮﯼ ﯾﮏ ﺑﺸﮑﻪﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﺮﺣﻠﻪﯼ ﺑﻌﺪ، ﺳﻔﺮ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻗﻄﺎﺭ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ.» (ﻣﺎﻫﯽ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ؛ ﺍﻭﮔﻮﻣﺎﻫﯿﺪﺋﻮ؛ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺳﯿﺮﻭﺱ ﻃﺎﻫﺒﺎﺯ)
ﺩﺭ ﺍﯾﻦﺟﺎ ﺩﻭ ﺻﺤﻨﻪ ﻭ ﺩﻭ ﻓﻀﺎﯼ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ: ﺍﻭﻝ، ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ – ﺍﺯ ﺩﯾﺪ ﺍﺭﮎﻣﺎﻫﯽ ﺻﯿﺪﺷﺪﻩ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﯼﺑﺨﺶ، ﺍﺷﮏ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ – ﺑﺎ ﺑﺸﮑﻪﯼ ﮐﻬﻨﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﯽﻫﺎﯼ ﺻﯿﺪﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﯾﺨﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﺗﻨﮕﻨﺎﯼ ﺑﺸﮑﻪ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺮﺩﮔﯽ ﺩﺭﯾﺎ، ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻭ ﻏﻢ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﭘﺮﺭﻧﮓﺗﺮ ﻣﯽﺳﺎﺯﺩ. ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻏﻢ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﺭﺩﮎﻣﺎﻫﯽ، ﺑﺎ ﻓﻀﺎﯼ ﺷﺎﺩ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﺳﺖ. @radepak