📚 داستاننویسان و دوستداران داستان 📢ماتیکانداستان را به شیفتگان فرهنگِ ایرانزمین معرفی کنید 📢📢محتوای مطالب، نظر نویسندگان آن است و ممکن است با دیدگاه گردانندگان ماتیکانداستان همسو نباشد. ارتباط با مدیر کانال @vahidhosseiniirani
ﻓﻀﺎ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ.. ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻮﺍ ﺻﺎﻑ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺍﺑﺮﯼ ﺍﺳﺖ
ﻓﻀﺎ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻮﺍ ﺻﺎﻑ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺍﺑﺮﯼ ﺍﺳﺖ. ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺷﺐ،ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﻀﺎ ﺣﺎﮐﻢ ﺍﺳﺖ، ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﯼ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﺴﺎﻁ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ،ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﯼ ﺻﺎﻑ. ﯾﮑﯽ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ، ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﯽ، ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺟﺰﺋﯿﺎﺕ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻀﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺧﺎﺹ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ، ﺗﺄﺛﯿﺮﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﻪﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ.
ﭘﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﻀﺎ، ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺷﺪﻩ، ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻤﺎﻥ ﻓﻌﺎﻝ ﺷﻮﻧﺪ. ﺗﺎ ﺁﺗﺸﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺩﯼ ﺑﺮﻧﺨﯿﺰﺩ، ﻣﺎ ﺑﻮﯼ ﻫﯿﺰﻡ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺟﺪ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﮐﺎﺭﮐﺮﺩ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﻮﺩ، ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭﺍﺣﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﻧﺪ. ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺁﻥﻫﺎ، ﻓﻀﺎﯼ ﺍﺛﺮ ﺭﺍ ﻣﯽﺳﺎﺯﻧﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ: ﻫﻮﺍ ﺍﺑﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺍﺳﺖ، ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ، ﺻﺎﻑ ﺍﺳﺖ ... ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺗﺠﺴﻢ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩﺍﯾﻢ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ: ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ، ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﺮﺩﻩﺍﯾﻢ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﺩ، ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﮑﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ. ﻫﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺣﺘﻤﺎً ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﮑﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ، ﺻﺤﻨﺔ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻭﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﻓﻀﺎﯼ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﻓﻀﺎﯼ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺆﺛﺮ ﺍﺳﺖ، ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻮﺍ ﺻﻔﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻞ: ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ، ﺭﻭﺷﻦ، ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﻭ ... ﻗﺎﺋﻞ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ، ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﺭ ﭘﺪﯾﺪ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻓﻀﺎ ﻣﺆﺛﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽﮔﺮﺩﯾﻢ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻗﻮﯼﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﻀﺎﯼ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ،ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻭ ﺟﺎﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﺤﯿﺢ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻭﺻﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﭘﺲ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺻﺤﻨﻪ ﻭ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻭ ﻧﯿﺰ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ، ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺭﻭﺍﯾﻦ ﻭﺍﺣﺪﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻗﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺟﺬﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﻏﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻧﮑﺎﺕ ﻣﺜﺒﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﻓﻀﺎﯼ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﺁﻧﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﻮﯼﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﯿﺮﻧﺪﺓﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ،ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺷﻔﺎﻑﺗﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻓﻀﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﺣﺘﻤﺎ «ﺑﯿﻨﻮﺍﯾﺎﻥ» ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻨﺎﺭﺩﯾﻪ ﺳﻄﻞ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﺯﺕ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺒﯽ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺁﺏ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ. ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻼﺻﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﯿﻢ:
* 3 years ago
deleted user «ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﮐﺎﻥ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ. ﮐﻮﺩﮎ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺩﯾﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ. ﺗﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺳﺘﻪ ﺳﻄﻞ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﺩ. ﺍﯾﻦ، ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺮﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﯾﮏ ﺭﻓﯿﻖ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺷﺪ.
ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺭﻓﺖ، ﺗﺎﺭﯾﮑﯽﻫﺎ ﻏﻠﯿﻆﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺶ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻭ ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺩﻭ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﭼﻪﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ،ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻣﯽﺭﻓﺖ. ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺷﮑﺎﻑ ﺩﺭﯾﭽﻪﺍﯼ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺷﻤﻌﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺣﯿﺎﺕ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺶ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﯿﺶﺗﺮ ﻣﯽﺭﻓﺖ، ﻗﺪﻡﺍﺵ ﺑﯽﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ. ﺳﻄﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺧﺎﺭﺍﻧﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ. ﻓﻀﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺧﻠﻮﺗﯽ، ﺭﻭﺩﺭﺭﻭﯾﺶ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﺍﯾﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ، ﺧﻮﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻋﻠﻒﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ، ﺷﻨﯿﺪ ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﺩﯾﺪ. ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ. ﺍﺯ ﺯﻥ ﺗﻨﺎﺭﺩﯾﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻭ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ. ﺳﻄﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺩﻭﯾﺪﻥ ﮐﺮﺩ. ﺍﺯ ﺩﻭﯾﺪﻥ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻣﮕﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺲﺍﺵ ﺗﻨﮕﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﻭﯾﺪ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺪ. ﻟﺮﺯﺵ ﺷﺒﺎﻧﻪﯼ ﺟﻨﮕﻞ، ﺳﺮﺍﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. ﺩﯾﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ. ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺩﯾﺪ. ﺷﺐ ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﮐﻮﭼﮏ، ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻧﻤﯽﺍﻧﺪﺍﺧﺖ؛ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺯﺍﺭﻫﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺒﯿﻨﺪ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺭﺳﯿﺪ. ﺷﺎﺧﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﻭﯾﺨﺖ. ﺧﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻄﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. ﺳﻄﻞ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻋﻠﻒﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ.@radepak ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﻓﺮﻭﺑﺴﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﻮﺩ. ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺳﻄﻞ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﯾﺮﻩﻫﺎﯾﯽ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺭﻫﺎﯼ ﺁﺗﺸﯿﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﺵ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺩﻫﺎﯼ ﻣﺘﺮﺍﮐ