شنهادها می‌پردازند و در نهایت از میان فهرست بالابلند نویسندگان شهیر و گمنام و بااستعداد و کم‌‌مایه به فهرستی شامل بیست نام می‌‌رسن

شنهادها می‌پردازند و در نهایت از میان فهرست بالابلند نویسندگان شهیر و گمنام و بااستعداد و کم‌‌مایه به فهرستی شامل بیست نام می‌‌رسند. اعضای آکادمی باید در هر مرحله از کار درست طبق برنامه‌ی بنیاد آلفرد نوبل پیش بروند و در نیمه‌ی ماه می بر سر پنج نویسنده به توافق برسند. اما تنها نویسندگانی به فهرست پنج نفر نهایی راه می‌‌یابند که نامشان پیش از این دست‌کم دو بار در فهرست نام‌‌های بررسی‌شده آمده باشد.
در این مرحله باید جدای از آثار نویسندگان سویه‌های سیاسی، بشردوستانه و آرمان‌خواهی بررسی شود که آلفرد نوبل در اساسنامه بر آن تأکید داشت. مواضع نویسنده نباید علیه هیچ قوم و نژادی باشد. بسیاری معتقدند در اولین روز ماه می اعضای آکادمی براساس گفت‌‌وشنودها می‌‌دانند کدام نویسنده برنده‌ی نهایی است و برنده در همان جلسه مشخص می‌‌شود و اعضای آکادمی تا ماه اکتبر می‌‌توانند به تعطیلات بروند.
@matikandastan

◀براساس اطلاعاتی که اعضای آکادمی منتشر کرده‌‌اند، برای نمونه آکادمی نوبل «کارل کپک» را شایسته‌ی دریافت جایزه‌‌ی نوبل می‌‌دانست و درعین‌حال کتاب «جنگ با سمندرهای آبی» او را رمانی ‌‌توهین‌‌آمیز به دولت آلمان دانست و از او درخواست کرد قسمت‌‌های جنجالی کتاب را حذف کند تا جایزه به او تعلق بگیرد. اما این نویسنده‌‌ی اهل جمهوری چک ‌‌تن به این حذفیات نداد و در مقابل آثار دیگرش را به آکادمی نوبل معرفی کرد و با طعنه گفت: «کاش بیشتر می‌‌خواندید، اما ممنونم از نیت پاکتان، توجه‌‌تان را به این نکته جلب می‌‌کنم که پایان‌نامه دکترای من هم چنین مضمونی داشته.»
شایعه است تنها دلیلی که خورخه لوییس بورخس آرژانتینی هرگز به جایزه‌ی نوبل دست نیافت، رفاقت و دوستی‌‌اش با «پینوشه» رهبر شیلی بود. بااین‌حال منتقدان جایزه‌ی ادبی نوبل می‌‌گویند این آکادمی جان اشتاین‌بک را، باوجودی‌که می‌‌دانست متهم و مشکوک به جاسوسی است، لایق جایزه دانست.
در ماه اکتبر جلسه‌ی شمارش آرا برگزار می‌‌شود و با حضور رئیس بنیاد نوبل هر یک از اعضا رأی خود را مخفیانه اعلام می‌‌کنند و درنهایت گزینه‌‌ای که بیشترین رأی را آورده باشد برای تصاحب نوبل ادبیات آن سال اعلام می‌‌شود.
@matikandastan

◀اکنون با روی کار آمدن جایزه‌‌های ادبی همچون «ایمپک دابلین» بخش نقدی جایزه‌‌ی ادبی نوبل دیگر چندان چشمگیر نیست. بااین‌‌حال در کنار جایزه‌ی نقدی یک‌میلیون و صدهزاردلاری، مدال طلای منقش به عکس آلفرد نوبل می‌‌تواند زندگی نویسنده را دگرگون کند. در واقع درست از لحظه‌‌ای که بنیاد نوبل نام برنده را از جعبه‌‌ی جادویی‌‌اش بیرون می‌‌کشد سیل پیشنهادهای پولساز به‌سوی نویسنده سرازیر می‌‌شوند. گاهی وقت‌‌ها همچون «هرتا مولر» لهستانی، اگر نویسنده چیزکی در چنته داشته باشد روزبه‌روز مشهورتر می‌‌شود و آثارش نه‌تنها در سراسر قاره‌ی سبز که در شاخ افریقا و آلاسکا و مالزی هم خوانندگانی بی‌‌اندازه پیدا می‌‌کند. بااین‌‌حال اگر هم برنده کسی شبیه «آلفرید یلینگ» باشد جایزه را می‌‌گیرد و چند ماهی با این روزنامه و آن مجله مصاحبه می‌‌کند و لابد بعدش هم دلخوش به همان رمان «معلم پیانو» می‌‌ماند و با سود بانکی یک‌‌میلیون و صدهزار دلار در بانکی سوئیسی سر می‌‌کند.
بنیاد نوبل هم در چند سال اخیر از بحران‌‌های اقتصادی چندان جان سالم به‌ در نبرده، هرچند رقم جایزه‌ی نقدی همیشه متغیر بوده ‌‌و تازه بعد از پایان جنگ جهانی دوم تغییر کرده است. در یکی دو سال اخیر مبلغ جایزه‌ی نوبل بیست درصد کاهش پیدا کرده.
@matikandastan

◀جایزه‌ی نوبل ادبیات هم همچون سایر رشته‌‌های جایزه‌ی این بنیاد می‌‌تواند در یک سال به دو نویسنده برسد، بااین‌‌حال اعضای آکادمی ترجیح می‌‌دهند کمتر سراغ این گزینه بروند، در تاریخ نوبل ادبیات این جایزه تنها چهار بار در یک سال به دو نویسنده تعلق گرفته است، در ۱۹۰۴ فردریک مسترال و خوزه آچه خارای به‌‌طور مشترک برنده‌ی جایزه شدند، در ۱۹۱۷ نیز کارل آدولف گیلروپ و هنریک پانتوپیدان جایزه را با هم تقسیم کردند، در ۱۹۶۶ میان شموئل یوسف آینون و نلی زاکس، و در ۱۹۷۴ ایویند جانسون و هری مارتینسون برنده اعلام شدند. بااین‌‌حال این جایزه همچنان محبوب است و سرنوشت‌‌ساز و به همان میزان انتخاب‌‌هایش در معرض نقد. (منبع: ماهنامه شبکه آفتاب)
@matikandastan