کامران محمدی:. که شاید هم طبیعی باشد؛ به هر حال مخاطب این کتاب من نیستم

کامران محمدی:
کتاب «لذتی که حرفش بود» پیمان هوشمندزاده را (که فروش خوبی داشته) آن‌قدر که تصور می‌کردم دوست نداشتم. که شاید هم طبیعی باشد؛ به هر حال مخاطب این کتاب من نیستم. ولی اهمیت «لذتی که حرفش بود»، صرفا به آن‌چه پیمان نوشته خلاصه نمی‌شود. در ایران، نویسنده‌ها عموما بسیار کم‌کارند (ازجمله پیمان هوشمندزاده که البته وجه عکاسی پررنگی هم دارد) و شاید این کم‌کاری در کنار بی‌توجهی به وجه متفکرانه‌ای که از یک نویسنده انتظار می‌رود (به علاوه دلایل دیگری که جایش این‌جا نیست) باعث شده یک گونه‌ی مهم ادبی عملا غایب باشد. این گونه‌ی ادبی را گاهی تک‌نگاری می‌گویند. بعضی‌ها هم آن را زیر عنوان کلی «تجربیات» می‌گذارند. که خلاصه به هر حال در «نوشته‌های غیرداستانی» (نان فیکشن) خلاصه می‌شود. تجربه‌های شخصی نویسنده در زندگی‌اش، نگاهش به پدیده‌های مختلف، و از همه رایج‌تر، زندگی‌نامه‌ی خودنوشت. در تمام تاریخ ادبیات ایران، تعداد کتاب‌هایی از این دست بسیار اندکند. در حالی که گونه‌ی مورد علاقه‌ی مخاطبان هم هست. آن طور که من جسته و گریخته شنیده‌ام، به تازگی برخی دوستان دیگر هم به نوشته‌های غیرداستانی توجه دارند. که این توجه، احتمالا نشانه‌ای است از حرکت به سمت حرفه‌ای‌تر شدن ادبیات داستانی در ایران. خودِ من هم چند تایی از این طور نوشته‌ها را قبلا منتشر کرده‌ام که حتی شاید از داستان‌هایم محبوب‌ترند! و البته اگر عمری باشد، هم تک‌نگاری‌های خاطره‌محورم را به صورت کتاب منتشر خواهم کرد، هم زندگی‌نامه را. کار پیمان، اگر اشتباه نکنم، شاید در نسل ما اولین باشد و از این نظر، فی‌نفسه مهم است. لطفا اگر مورد دیگری می‌شناسید، معرفی کنید.
لذتی که حرفش بود، شش تک‌نگاری است که نشر چشمه منتشر کرده با قیمت 7500 تومان. @dastanirani