⬆️. 🚲 دوچرخه سواری زنان، هم حق و هم ضرورت (برای فردا، تیر ۱۳۹۷، شماره ۲۲). 🖋سیمین کاظمی

⬆️
🚲 دوچرخه سواری زنان، هم حق و هم ضرورت (برای فردا، تیر 1397، شماره 22)
🖋سیمین کاظمی
@drsiminkazemi
قسمت دوم

اکنون با گذشت بیش از یک قرن که زنان در کشورهای دیگر نه تنها به حق دوچرخه سواری، بلکه به پیشرفت های مهمتری در نزدیک شدن به حقوق برابر و انسانی خود دست یافته اند، زنان ایرانی کماکان با رتبه 140 در قعر رده بندی شاخص شکاف جنسیتی با مسایل و مشکلات مختلف دست به گریبانند، که یکی از آن ها ممنوعیت دوچرخه سواری است. شاید ممنوعیت دوچرخه سواری در قیاس با سایر مطالبات و حقوق تباه شده ی زنان مسأله مهم و چشمگیری به نظر نیاید و واقعیت هم آن است که این ممنوعیت در قیاس با مطالبات مهم و برزمین مانده عموم زنان، نه یک مطالبه حیاتی است و نه یک خواسته عمومی. اما از منظری دیگر چون ممنوعیت دوچرخه سواری زنان به وضعیت فرودست زنان و خوارانگاری آنها اتصال دارد، بنابراین می توان در کنار سایر ممنوعیت ها بدان پرداخت و از آن به عنوان یک حق مسلم و بدیهی دفاع کرد. حتی می توان گفت به دلیل شرایط خاص زنان دوچرخه سواری نه تنها یک حق، بلکه ضرورتی است که باید از چند جنبه مورد توجه قرار گیرد:

🔻 اول، در ایران مالکیت خودرو به نسبتی نابرابر میان زن و مرد توزیع شده و زنان به واسطه فقر و فقدان استقلال اقتصادی کمتر از مردان از خودرو شخصی بهره مند هستند. برای جبران این محرومیت دوچرخه می تواند به عنوان یک وسیله نقلیه ارزان مورد استفاده زنان، به ویژه زنان کم درآمد قرار گیرد.
🔻دوم، در حال حاضر بنا به گزارش مقامات بهداشتی 59 درصد زنان ایرانی اضافه وزن دارند و میانگین فعالیت بدنی مفید آنها صفر دقیقه برآورد شده که این وضعیت یک تهدید جدی برای سلامتی زنان محسوب می شود، از طرفی کمبود فضا و امکانات ورزشی برای زنان چشم انداز روشنی برای حل این مسأله باقی نگذاشته است. در چنین شرایطی دوچرخه سواری به عنوان یک ورزش مفید می تواند در افزایش تحرک زنان موثر واقع شود و به ارتقا سلامت آنها کمک نماید.
🔻سوم، در بعضی کشورهای جهان، دوچرخه سواری یک راهکار مهم برای حمایت از محیط زیست و کاهش آلودگی هواست که تردد با آن مورد استقبال و علاقه شهروندان از زن و مرد واقع شده است. در ایران هم با شدت گرفتن آلودگی هوای شهرهای مختلف چنین راهکاری مورد توجه قرار گرفته و حتی امکان استفاده رایگان از دوچرخه در بعضی شهرهای بزرگ فراهم شده است؛ اما تنگ نظری های جنسیت زده موجب شده که زنان در چنین طرحی مشارکت داده نشوند. واقعیت آن است که وقتی نیمی از جمعیت کشور در یک طرح ملی حذف شده و نادیده گرفته می شوند نباید به موفقیت و کارایی آن امید بست. تغییر عادت شهروندان برای استفاده از دوچرخه در صورتی امکان پذیر است که تبعیض ها و تنگ نظری های جنسیت زده کنار گذاشته شوند و زنان به عنوان دوستان تاریخی محیط زیست در کنار مردان از امکان دوچرخه سواری رایگان برخوردار شوند.
🔻و سرانجام گذشته از همه اینها سوار شدن بر دوچرخه چه به عنوان یک وسیله نقلیه، چه یک ابزار ورزشی و چه وسیله ای برای تفریح و لذت بردن، یک حق فردی است و مداخله و کنترل حکومت در چنین حق بدیهی و غیرقابل انکاری نقض آشکار حقوق و آزادی های فردی زنان است. این مطالبه در کنار سایر مطالبات زنان باقی است و زنان روزی را انتظار می کشند که سوار بر دوچرخه در فضای عمومی ای که مشارکت و حقوق برابر آنها در تمام حوزه ها و زمینه ها تحقق یافته باشد، تردد کنند.🔴