فوتبال، جهان طرفداری بدون ایدئولوژی

فوتبال، جهان طرفداری بدون ایدئولوژی

پیش‌نوشت: این یادداشت را هفت سال پیش نوشته بودم و در روزنامه‌ی شرق چاپ شد. روزنامه، واژه‌ی «ایدئولوژی» را در عنوان یادداشت، به «ایده» تغییر داد و مطلب، با عنوان بی‌معنای «فوتبال، جهان طرفداری بدون ایده»! منتشر شد:

فوتبال فعالیتی نمادین است. ابزاری است برای بازسازیِ نمادین قهرمانان و پهلوانانی که در گذشته تنها با «شکستِ واقعی» حریف می‌توانستند به چنین مقامی نایل شوند؛ با کشتن و خون‌ریختن. در فوتبال قهرمانان و پهلوانان به طور نمادین بر حریف پیروز می‌شوند. حریف، «دشمنِ» نمادین است. البته پیروزی بر حریف، نیازمند برتری در قدرت و هوش و سازمان‌دهی و مدیریت است، اما پیروزی در این نبرد، تنها «نمایشِ» این برتری‌ها است نه اِعمالِ آن‌ها. در این «پیروزی»، چیزی نه برنده به دست می‌آورد، نه بازنده از دست می‌دهد. «نبرد»، غیرواقعی و نمادین است؛ «بازی» است.

ادامه: 👇🏻

http://telegra.ph/%D9%81%D9%88%D8%AA%D8%A8%D8%A7%D9%84-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86-%D8%B7%D8%B1%D9%81%E2%80%8C%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D8%AF%D8%A6%D9%88%D9%84%D9%88%DA%98%DB%8C-04-09