‌🔹 تفاوت ایران و هند در مسیر توسعه یافتگی چیست؟!.. ✍ مهران صولتی

‌🔹 تفاوت ایران و هند در مسیر توسعه یافتگی چیست؟!

✍ مهران صولتی

🌱 زمانی که فایل صوتی استاد سترگ ادبیات فارسی معاصر؛ محمدرضا شفیعی کدکنی را گوش می کردم بی اختیار به یاد مقایسه ای میان دو کشور ایران و هند افتادم! ایرانی که نفس هایش زیر آوار ناامیدی بی سابقه کنونی به شماره افتاده و هنوز در پیچ و خم اجماع بر چگونگی حرکت در مسیر توسعه یافتگی سرگردان است، و هندی که اکنون جزء اقتصادهای نوظهور و تهدیدی برای امریکا و چین در رقابت های جهانی محسوب می شود! شفیعی کدکنی در این فایل که از آن به عنوان ثمره هفتاد سال تحقیق و مطالعه اش یاد کرده است راز بختیاری و پیشرفت کشورها را نه وجود منابع مالی، فیزیکی و ... بلکه وجود سرمایه ای شگفت به نام؛" روحیه و امید" می داند! وی اگر چه از ژاپن به عنوان نمونه یاد می کند ولی به نظر می رسد هند کنونی مثال بهتری برای این مقایسه محسوب می شود! کشوری هزار مذهب که نمونه موفقی از وجود یک دموکراسی کارآمد مبتنی بر وجود نوعی پلورالیسم قومی-مذهبی تلقی می شود! میزان فقر در هند چندان است که بخش قابل توجهی از مردم هنوز هم سال های زیادی از عمر خود را در خیابان ها سپری می کنند. آموزش و بهداشت در بسیاری از مناطق فقیر نشین به نحوی مناسب وجود ندارد! حجم خشونت علیه زنان به ویژه در مقوله ای مانند تجاوزات جنسی بسیار بالاست ولی با همه این اوصاف تفاوت دقیقا در وجود سه عنصر است؛ امید، شادی و اکنون! توضیح آنکه بر خلاف ایرانی ها که همواره اسیر گذشته و دل نگران آینده خود بوده اند، هندی ها فقط به امروز و اکنون خود می اندیشند! از همین رو است که می توانند در لحظه زندگی کرده و از تک تک ثانیه های عمر خود لذت ببرند! این در حالی است که ما ایرانیان همواره در حسرت دیروز و انتظار فردای خود به سر می بریم. امری که موجب فنای امروز ما نیز شده است! در این بین" گذشته" همواره برای ما جنبه ای نوستالژیک داشته است. اگر چه به طنز می گوییم؛" ایران تنها کشوری است که آینده اش بیش از همه به گذشته اش شباهت دارد" ولی واقعیتی دقیق تر از این وجود ندارد! ایران و ایرانی گروگان گذشته و آینده، و پایمال کننده اکنون خویش است! درست نقطه مقابل رویکرد هندی ها که با لذت بردن از امروز ، چشم امید به آینده نیز دارند! البته دموکراسی کثرت گرای هند نیز امکان زیست مسالمت آمیز همه اقوام و مذاهب را فراهم کرده و از تحمیل استانداردی برای کنترل زیست جمعی هندیان پرهیز می کند. دیگر آنکه مردم هند از امکان اعتراض آزادانه به همه نارسایی های موجود از طریق ایجاد جنبش های اجتماعی نیز برخوردارند! واقعیت این است که امروزه غنای سرمایه اجتماعی کشورها اهمیتی افزون تر از نفت و گاز و اتم در جهان یافته است! لذا وجود اعتماد عمومی در کنار تسهیل پیوندهای اجتماعی، شاه کلید قفل در جازدگی یکصد ساله اخیر ما در دستیابی به توسعه محسوب می شود!

🔹 فایل صوتی کوتاه ولی تاثیر گذار استاد شفیعی کدکنی را بشنوید 👇👇

@Atu_sociology