شبکه جامعه‌شناسی علامه 📍 بررسی تحلیلی جامعهشناختی و سیاست‌گذاری اجتماعی پشتیبانی و ارتباط با ما⬇️ ☑️ @Atu_Sociologier اینستاگرام: 📸 Instagram.com/atu_sociology
🔰 سیاست‌گذاری اجتماعی، عمومی‌سازی به جای خصوصی‌سازی/دولتی‌سازی. 🖋 محمدخانی
🔰 سیاست‌گذاری اجتماعی، عمومی‌سازی به جای خصوصی‌سازی/دولتی‌سازی
🖋 محمدخانی
دانشجوی دکتری رفاه اجتماعی
📍 دولت در مقام امر عمومی (The public) بر بسیاری از حوزه‌های عمومی، نظیر حمل و نقل عمومی، بهداشت، آموزش و فراغت چنگ انداخته است و برای آن‌ها نهادهایی دولتی (و نه عمومی با مدیریت مردمی گروه‌های هدف یا ذی‌مدخل یا دست کم مدیریت مشارکتی) ایجاد کرده است (نظیر تصدی‌گری دولت بر صندوق بازنشستگان).
بسیاری به غلط این تصدی‌گری دولت بر نهادهای عمومی را ناشی از تفکرات چپ دانسته و راه حل رفع مشکلات موجود را، خصوصی‌سازی گسترده در این نهادها دانسته‌اند. چیزی که موجب کوتاه شدن هر چه بیشتر اقشار مختلف کارگری از بهداشت، آموزش و فراغت همگانی و رایگان و کاهش رفاه عمومی یا دسترسی اقشار درآمدی پایین و متوسط به عرصه‌های رفاهی عمومی شده است.
بسیاری از معترضین کارگری نیز در فقدان این تصدی‌گری عمومی بر نهادهای عمومی، در مقابل واگذاری‌های گسترده کارخانه‌ها و نهادهای عمومی، خواستار بازگشت مالکیت و تصدی‌گری دولتی شده‌اند.
اما راه حل، نه در خصوصی‌سازی گسترده و نه دولتی‌سازی گسترده، که در عمومی‌سازی مالکیت و مدیریت نهادهای عمومی یا دست‌کم مشارکتی‌سازی آن است.
در دوره‌ای شهرداری‌ها نیز نهادهای دولتی متصور می‌شدند. هر چند در سیستمی که مانع از شکل‌گیری تشکل‌های مستقل کارگری و مدنی مختلف می‌شود، و تشکیل شوراهای مردمی اقشار مختلف ناممکن است، این نوع واگذاری‌ها نیز در نهایت، منجر به واگذاری این نهادها به دست گروه‌های فرادست و دارای رانت‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی شده است، اما این امر نباید موجب تغییر سیاست اجتماعی مطلوب در این زمینه شود.
راه رفع اشکال فوق، نه دست کشیدن از خواست سیاستی واگذاری نهادهای عمومی به مردم، که در حق تشکیل تشکل‌های کارگری و مدنی مختلف است. که آن‌هم موکول و مشروط به حل تضاد سیاسی عمده یعنی انسداد سیاسی و سیاست غیردموکراتیک موجود است.
این‌جاست که نفی وضعیت سیاسی موجود با خواست سیاست اجتماعی پیوند می‌یابد و صرفا خواست نفی وضع موجود را به آزادی‌های فردی تقلیل نمی‌دهد و خواست آزادی‌های اجتماعی و اقتصادی بنیادی‌تری را مطرح می‌کند که جز با شکل خاصی از حاکمیت سیاست اجتماعی (سیاست کارگری در معنای اعم آن) میسر نمی‌شود.
🌐 شبکه جامعه‌شناسی علامه
@Atu_Sociology