🔅 دوزیستی و رسوایی. 📌 (نگاهی اجتماعی‌تر به ماجرای اخیر مداح‌ها و مجری‌ تلویزیون). 🖋 مهدی

🔅 دوزیستی و رسوایی
📌 (نگاهی اجتماعی‌تر به ماجرای اخیر مداح‌ها و مجری‌ تلویزیون)
🖋 مهدی #سلیمانیه

▪ مجری تلویزیونی که "اینجا" از چادری بودن‌ش می‌گوید و "آنجا"، پوشش متفاوتی دارد. مداحی که در هیأت، از شور حسینی و عشق مذهب می‌گوید و پشت پرده، قبل از واریز شدن دستمزد شش رقمی به کارت بانکی منشی‌اش، برای کربلا کردن مجلس OK نمی‌دهد. مدرس دانشگاهی که در سخنرانی، از "بی‌اخلاق" شدن جامعه و وجدان کاری می‌گوید اما دفترش مبلغ ششصد هزار تومان حق‌الزحمه برای یکساعت سخنرانی را توهین به «استاد» می‌داند. حوزوی که در جلسه وعظ و منبر، از لزوم کار برای خدا و خلق خدا می‌گوید اما ده دقیقه قبل از سخنرانی، برای نادیده گرفته شدن پسوند "دکتر"ش قبل از عنوان حجت‌الاسلام، زمین و زمان را به هم دوخته است. این، تجربه‌ی روزمره‌ی ماست.

▪ مسأله - منحصراً - فردی نیست. مسأله آن مجری و این مداح و آن مدرس دانشگاه و این حوزوی نیست. مسأله، سیستمی است که ما را دچار "دوزیستی" کرده است.

▪ در تمام فرهنگ‌ها، میان روی صحنه و پشت صحنه‌ی آدمها، تفاوت هست. میان فضای خصوصی و فضای عمومی. این مسأله|مشکل نیست. مسأله اینجاست که میان این دو فضا، میان این دو تصویری که ما از خودمان می‌دهیم، فاصله‌ای نجومی ایجاد شود: دو تصویری که نه تنها به هم ربطی ندارند، که یکدیگر را نقض می‌کنند.

▪ در این چهل سال، به این فضای "دوزیستی" به شدت دامن زده شده است. آدم‌ها تشویق شده‌اند که دو نقاب داشته باشند. نهادهایش هم ساخته‌ شده‌اند: از "گزینش" گرفته تا نهادهای دیگر. دوزیستی، دو رویی و نفاق، تشویق شده‌است. زمینه‌ی تاریخی استبدادی‌اش هم در فرهنگ ما وجود داشته است.

▪ رخ دادن پدیده‌ی «رسوایی» در این فضا طبیعی است. رسوایی‌ها تکثیر می‌شود و مدام اتفاق می‌افتد. چرا؟ چون «رسوایی»، پیوند خوردن ناخواسته‌ی پشت صحنه و جلوی صحنه است. برافتادن پرده‌ها. رسوایی، نتیجه‌ی طبیعی نوع سیستمی است که برای اداره جامعه ساخته‌ایم.

#جامعه

🌐جامعه‌شناسی علامه
@Atu_Sociology