‌✅ دامی برای فرزندانمان.. ✍🏻داوود عبداللهی. (دکترای مسائل اجتماعی ایران)

‌✅ دامی برای فرزندانمان

✍🏻داوود عبداللهی
(دکترای مسائل اجتماعی ایران)

📍شاید هیچ دردی دردناک تر از خروج سرمایه انسانی و علمی نباشد اما دلایل و عوامل این خروج کدامند؟ مگر کسی پیدا می شود که در قبال این درد بزرگ بیتفاوت باشد و وقعی به این مهم نگذارد؟

به راستی، نخبه ها چرا می روند؟ آیا نخبه ها مقصرند؟ خانواده ها مقصرند؟ حاکمیت مقصر است؟ چه کسانی در تخلیه ذخیره علمی و انسانی شهر و دیارمان مقصرند؟ نظام اموزشی مقصر است؟ چرا جامعه نمی تواند از داشته های خویش بخوبی برای رشد و بالندگی خود بهره ببرد؟ جواب این سوالات را ولو موجز در ادامه بحث می کنیم.

بر چه مبنای نظری می توان فرار نخبگان را تحلیل و تبیین کرد؟ آیا تئوری توهم توطئه و اینکه این شرایط ساخته و پرداخته یک نظم جهانی در اتاق های فکر کشورهای متخاصم است که سعی می کنند با تبلیغ و ارائه خود به سبکی فریبنده، سرنوشت شومی را برای جامعه و نخبگان ما در حال و اینده رقم بزنند؟ یا اینکه براساس یک الگوی علیت ترکیبی خروج نخبگان را باید معلوم هزار و یک دلیل و علت دانست. خروج فزاینده سرمایه های بالقوه خطری است بسیار خطرناک برای کشور.

و اما پرده اول :

مدتی است اتفاقات حساب شده و زیرپوستی در شهر ما رخ می دهد (هرچند این ادعا قابل تعمیم به کل کشور و سایر شهرهاست) که خیلی تلخ و تراژیک است داستان فرار سرمایه های انسانی و علمی از شهر و دیارمان و پرواز آنها به بلاد دیگر، آنچه مایه تاسف خاطر است نقش کسان و افرادی است که خواسته و ناخواسته در این مهم شراکت فعال دارند. جدا از این واقعیت تلخ که خروج سرمایه های انسانی و علمی موجبات خلأ نیروهای انسانی مولد و فعّال در کشور می شود، آینده ای بسیار دردناک را برای جامعه و خانواده ها رقم خواهد زد دردناک تر اینکه کسی متوجه این اتفاق شوم نشده و اقدامی انجام نمی دهد.

ماجرا از این قرار است که چند سالی است ذائقه دانش اموزان (دختران و پسران دبیرستانی) شهر ما تغییر یافته است، بدینگونه که به محض نزدیکی به پایان دوره دبیرستان، گاهی بدلیل ترس از نبود آینده روشن و گاه بدلیل جاذبه های آن­طرف و دافعه­های اینطرف، ترجیح می دهند از کشور بروند. اگر سابق بر این خانواده ها در برابر اصرار به رفتن فرزندان مقاومت می کردند امروز این خود والدین هستند که فرزندان را به جلای وطن و مهاجرت و سکنی گزیدن در دیار غربت ترغیب می کنند.

اتفاق و تغییر دوم این است که اگر تا چند دهه پیش فقط پسران بودند که دل در گرو مهاجرت به دیار غربت داشتند امروز دختران نیز همچون پسران، گاهی به اصرار خود و گاهی با توافق و پیشنهاد والدین، اقامت در ترکیه و کمی آن­سوتر کشورهای اروپایی برای تحصیل و اقامت خود بر می گزینند.

#جامعه

🌐شبکه جامعه‌شناسی علامه
@Atu_sociology