باید سال‌ها بگذرد تا بتوان به تعریف درستی از سبک خوانندگی فرهاد مهرداد دست پیدا کرد

باید سال‌ها بگذرد تا بتوان به تعریف درستی از سبکِ خوانندگیِ فرهاد مهرداد دست پیدا کرد. اجراهای او را باید چند بار شنید تا به جذابیت‌های صدا و نوعِ خواندنش دست یافت. هم‌چنین باید توانایی‌اش در اجرای کنسرت را نیز مدنظر قرار داد، که هم‌زمان پیانو می‌نواخت. او ترانه‌های زیادی را بازخوانی کرده، و به زبان‌هایِ مختلف خوانده است. یکی از شیوه‌های مهم ترانه‌خوانیِ وی، نحوه‌ی صحیح اَدای کلمات است. کلمات در ترانه‌های فرهاد محترمانه از حنجره‌اش بر گوشِ شنونده می‌نشیند. او واژه‌ها را نمی‌فشارد و برای هم‌نشین کردن با آهنگ آن‌ها را نمی‌کِشد. شاید بخشی از تأکید او در شیوه‌ی خواندنش ناشی از تجربه‌اش در راک و آموزه‌هایی است که در خواندنِ ترانه‌های خارجیِ سبکِ راک به‌دست آورده‌ است. او از معدود خوانندگانی است که به کلمات جان می‌بخشد. به گونه‌ای که وقتی کلمه‌ی «رنج» را می‌خواند، رنج می‌کشیم، وقتی می‌گوید «زمستون»، سرمای آن را احساس می‌کنیم، وقتی از «جغدِ شوم» حرف می‌زند، شوم بودن را می‌فهمیم...
@mohsensarkhosh_khatkhatiii