چالش فرهنگ در حکمرانی دینی؛ این بار موسیقی.. محمدرضا پویافر. [بخش ۱ از ۲]

🔷 چالش فرهنگ در حکمرانیِ دینی؛ این بار موسیقی

محمدرضا پویافر
[بخش 1 از 2]

یک آهنگ پاپ از ساسی مانکن و اجرای آن در مدرسه ها با همراهی جمعیِ دانش آموزان، تبدیل به مسأله روزِ نظام آموزش و پرورش، بلکه کل رسانه و دوستانِ دغدغه مندِ نظام و – اگر غلو نباشد- مسأله اصلی فرهنگی در جامعه شده است.
هرچند که از ابتذال موجود در محتوای کلامی این موسیقی و سطحی بودن آن نباید گذشت، اما مسأله اصلی نه ابتذال محتوایی و فرمیِ این آهنگِ پاپ، بلکه نحوه مواجهه با آن از سوی گروه های مختلف جامعه به خصوص حاکمیت، مسئولان و رسانه رسمی کشور (صدا و سیما) با این رخداد است.
از یک طرف بعضی از مردم و حتی چهره های مشهور و نیمه مشهور، از اجرای این آهنگ در مدرسه با این استدلال که «شادی برای همه جامعه از جمله بچه ها لازم است»، حمایت کردند. غافل از این که وقتی خودشان هم در صفحه خود این کلیپها را پخش می کنند، مجبور هستند آن قسمت خاص آهنگ را با بوق بپوشانند. چرا که حتی آن شعر را در جمع خانواده خودشان هم نمی توانند با صدای بلند بخوانند.
اما در سوی مقابل، بلافاصله بعد از پخش شدن کلیپ های اجرا و همخوانی این آهنگ ساسی مانکن در چند مدرسه، تعدادی از آقایان مدیر و مسئول در مقام نشان دادنِ انقلابی بودنِ خود برآمدند و از وزیر آموزش و پرورش بازخواست کردند. وزیر آموزش و پرورش هم زیر فشارهای مختلف مجبور به موضع گیری شد و گفت که چند نفر را برکنار کرده اند.
چند نماینده مجلس هم با عِلمِ به این که سال انتخابات است و باید حرکتی از خود نشان بدهند، شروع به جنب و جوش کردند که: «بله مجلس به این مسأله ورود خواهد کرد».
از طرف دیگر، مسئولانِ دغدغه مندِ نظام شروع به محکوم کردن این کار و تأسف خوردن به حال جامعه و نظام آموزش و پرورش ما کردند که «بیایید و ببینید که حاصل نظام آموزشی ما چه شده است و چطور دارند در مدارس ما نفوذ می کنند و به فرهنگ ما تهاجم می کنند». یعنی همان راه حل تکراریِ برخورد و مقابله و بگیر و ببند که علی الحساب هم حمایت مردمِ نگران برای فرهنگ را جلب خواهد کرد و هم کار عمیق و فکری در تحلیل مسأله را نیاز ندارد؛ مثل خیلی از مسایل دیگر از جمله حجاب که این نسخه در پیش گرفته شده و آقایان تصور می کنند یا این طور نشان می دهند که نسخه برتر و کارآمد است.
اما سوالِ مهم در این میانه پر آشوب، پرسش از ریشه های این مسأله است:
چرا در ایرانِ انقلابیِ چهل ساله، سلیقه موسیقی و فیلم و خیلی از امور فرهنگی دیگر به این سطح و کیفیت رسیده است. مگر نه این که آنچه این دانش آموزان با آن همراهی می کنند را بارها در خارج از مدرسه شنیده و تکرار کرده و حفظ کرده اند؟
@mr_pouyafar
ادامه👇👇👇