⭕️معرفی فیلم‌ محیط‌زیستی.. ✅ستاره نجواگر (The Whispering Star)

⭕️معرفی فیلم‌ محیط‌زیستی

✅ستاره نجواگر(The Whispering Star)

با اشتباهات پی در پی بشر و تخریب محیط‌زیست، تعداد انسان‌ها کمتر و کمتر شده است. ماشین‌ها بر همه موجودات تسلط یافته‌اند، 80 درصد جمعیت را ربات ها تشکیل می‌دهند و انسان موجودی در حال انقراض است.
رباتی به نام 722 یوکو سوزوکی یک اندروید است. او سوار بر یک سفینه فضایی اجاره‌ای است و کامپیوتری همراه با او از ستاره‌ای به سیاره‌ی دیگر سفر می‌کنند و بسته‌های پستی را به دست انسان‌ها می‌رساند.
یوکو به ستاره‌ نجواگر می‌رسد، جایی که هر صدایی بالاتر از 30 دسیبل می‌تواند تمامی ساکنان آن را به نابودی بکشاند. یوکو در این ستاره سرگردان به دنبال آدرسی می‌گردد. بسته را به دست صاحبش می‌رساند و او بسته را باز می ‌کند....

کارگردان و نویسنده این اثر سورئال، نمادین و علمی-تخیلی سیون سونو(Sion Sono)
آخرین فیلم‌از سه‌گانه این کارگردان مشهور ژاپنی است که تحت تاثیر حادثه نیروگاه اتمی فوکوشیما ساخته است.
@sahatzist
فیلم دیالوگ بسیار اندکی دارد؛ یکی از معدود جملات آن این عبارت است که:"وجود انسان فقط سوسوزدن یک شعله شمع است"
یوکو ،ربات و تنها بازیگر اصلی فیلم، به مدت ۱۴ سال بسته‌های مختلفی رو به سیارات دوردست می‌رساند و تنها رادیوی خراب سفینه‌‌اش همدم اوست؛ نمادی از تنهایی ژرف انسان به خاطر اشتباهات زیست‌محیطی‌اش که دیگر قابل جبران ‌نیست.
@sahatzist

ولی پیام فیلم تنها به همین‌جا ختم‌نمی‌شود وقتی که یوکو ناگهان-بعد از ۱۴سال- ‌نسبت به جعبه‌هایی که باید به صاحبانشان برساند کنجکاو می‌شود و بالاخره در آنها را می‌گشاید؛ نگاه کردن به چیزهایی که هدیه انسان‌ها در سیارات دوردست برای یکدیگر است باید جالب باشد، ولی اشیای داخل جعبه برای مخاطب بسیار غیرمنتظره است... مانند: یک مداد تراشیده، یک لیوان کاغذی یک‌بار مصرف، چند قلمو و پالت رنگ استفاده‌شده، پروانه خشک‌شده و یا عکس یک کودک...
چیزهایی ظاهرا بی‌ارزش ولی نمادین برای انسان‌ها و در جریان فیلم.

زمان هم در این فیلم از همان ابتدا به چالش کشیده می‌شود... برای مثال در ابتدای فیلم روزها می‌گذرد و تنها در هر روز یک‌ سکانس نمایش داده می‌شود که به نظر من می‌تواند نماد تنهایی و‌البته تکرار و روزمرگی باشد.

نکته دیگر سیاه و سفید بودن فیلم هنگام نشان دادن سفینه و قسمت‌های غالبی از زمین است‌ البته برای نشان دادن تغییر ویرانی قسمت‌های مختلف زمین‌ از رنگ ‌هم ‌به طور محدود استفاده شده است.

یکی از صحنه‌های تاثیرگذار فیلم‌ به نظر من آنجاست که یکی از انسان‌ها را در یک شهر متروکه نشان ‌می‌دهد که قوطی نوشابه خالی به ته کفشش می‌چسبد ولی او آن را جدا نمی‌کند و با همان وضعیت راه می‌رود و صدای قوطی نوشابه با هر قدم مرد شنیده می‌شود؛ راهی برای فرار از تنهایی...
و جالب اینجاست که یوکو نیز در یکی از سفرهایش دقیقا همان کار مرد را می‌کند و حتی آن قوطی را با خود به درون سفینه می‌برد و چون شیئی ارزشمند درون یکی از همان‌جعبه‌های هدیه می‌گذارد؛ هدیه تنهایی.

کارگردان در این اثر به خوبی "تراژدی تمدن" را نشان می‌دهد؛ توصیه می‌کنم حوصله کنید و این فیلم سورئال را ببینید.
#معرفی_فیلم_محیط_زیستی
#انسان_معاصر
#تنهایی
#ژاپن


http://uupload.ir/files/pet4_2017-05-04_00.50.39.jpg