✍️کتک کاری بعد از فوتبال انگلیس و ایتالیا

✍️کتک کاری بعد از فوتبال انگلیس و ایتالیا

دیروز ویدئوی کتک کاری طرفداران تیم انگلیس در شبکه های مجازی به گردش در آمد و اسباب تعجب و حیرت بسیاری شد.
طی چند سال گذشته، بارها شده که وقتی از آمریکایی هایی که برای سفرِ کاری/توریستی به انگلیس می رفتند سوال می کردم: «چه تفاوت هایی بین اونجا با کشور خودتون دیدین؟» در پاسخ (بعد از اشاره به تفاوت لهجه و...) به یکی از مواردی که اشاره می کردند همین بود که می گفتند: کتک کاریهای بعد از بازیها (!)
▪️▪️▪️
در مقطعی که در دانشگاه کلمسون کار می کردم حدود دوسال در مجاورتِ ورزشگاهی بودیم که تیم اول مسابقات فوتبال جام دانشگاههای آمریکا در آنجا بازی می کرد (لینک) لذا پیوسته بازیهای مختلفی در مجاورتِ این استادیوم برگزار می شد.
«روزهای بازی» از روزهای خاص در این شهر محسوب می شد. همۀ هتلها و منازل airbnb به اجاره می رفت. در بسیاری از اوقات ورزشگاهِ ۸۱هزار نفری کاملا پر می شد و همین حدود جمعیت هم در پیرامونِ استادیوم به شکل خانوادگی می نشستند و در اصطلاح tailgate می کردند.

هرگز حتی یک مورد دعوا در میان طرفداران تیمهای آمریکایی رخ نداد .
...
گاه فکر می کردم که چرا اینقدر فضایِ پیرامون استادیوم دوستانه است؟ و چطور خانواده ها براحتی جرات می کنند فرزندان خردسال و نوجوان رو به پیرامون فضای استادیوم بیاورند؟ مگر اینها نگران این نیستند که فرزندشان شاهد زد و خوردهای خشن و خونین باشد؟

فضای پیرامونِ استادیوم هرگز در ذهن من محیطِ امنی نبوده، در حالی که در مدت آن دو سال شاهد بودم که حضور در یک مسابقه چقدر می تواند برای یک خانواده مفرح باشد.

▪️▪️▪️
واقعیت این است که اساساً انسان مهاجر (به سبب مهاجرت) متواضع تر و مهربان تر است... انسان مهاجر با آنکه اهلِ ریسک و اهلِ چالش بوده، ولی همزمان با ریسک پذیری، محتاط تر هم شده است. فرزندان مهاجران، با آنکه یاد می گیرند که ریسک پذیر باشند ولی به شدت منعطف بوده و با احتیاط رفتار می کنند. مهاجرت، قدری "عمق" در رفتارِ انسان ایجاد می کند... آن روزها در پیرامون استادیوم فکر می کردم شاید پارامترهای متعددی در «خانوادگی بودنِ فضای پیرامون ورزشگاه» موثر است ولی احتمالاً یکی از مهمترینِ آنها، همین مسئله ی خلق و خویِ هجرت است.

جاریِ فضای جامعه آمریکا (با وجود مشکلات بسیارش) خیلی متعادل تر، ملایم تر و مهربان تر از فضای اروپاست. و همچین از فضای شرق آسیا و ژاپن.

سالهاست که گمان می کنم این یک دریغِ جدی است که ما در کشورمان با همان فرزندان مهاجران مشکل داریم...
می دانم که سوابقِ تاریخی و ریشه های فرهنگیِ متعدد در این مسئله دخیل است، اما این حسّ تعجب که چرا چنین است و تا کِی باید چنین باشد، ذهن را رها نمی کند.

t.me/solseghalam