بهتر است تا جای ممکن از فعل «نمودن» در معانی «انجام دادن» و «کردن» استفاده نکنیم و این فعل را صرفا در معانی «جلوه کردن» و «نشان دا

بهتر است تا جای ممکن از فعل «نمودن» در معانی «انجام دادن» و «کردن» استفاده نکنیم و این فعل را صرفاً در معانی «جلوه کردن» و «نشان دادن» و «آشکار کردن» به کار ببریم.

البته در متون کلاسیک ادبیات فارسی نیز، در مواردی، از فعل «نمودن» در معنای فعل «کردن» استفاده شده است:
ــ احسان نماید و ننهد منت/ منت نهاد هر که نمود احسان (فرخی سیستانی)
ــ ودیعت جان شیرین را به جان‌آفرین تسلیم نمود. (خواجه ابوالفضل بیهقی [هرچند، احتمالاً این پاره الحاقی است و از خود «تاریخ بیهقی» نیست])
ــ چو نیکی نمایَدْت گیتی خدای/ تو با هر کسی نیز نیکی نمای (اسدی طوسی)

با این حال، این کاربرد از دوران قاجار به این سو شدت گرفته است. در نثرهای فصیح کلاسیک و معاصر به‌ندرت «نمودن» در معنای «کردن» به کار رفته است. مرزبندی معنایی بین این دو فعل و استفاده‌ی بهتر از هر کدام باعث می‌شود نثرمان فاخرتر باشد.

@Virastaar