پاسکال بونیتزر در مقاله «تعلیق هیچکاکی» درباره ساختارشکنی هیچکاک از اصول شناخته شده کارگردانی سخن میگوید:

پاسکال بونیتزر در مقاله «تعلیق هیچکاکی» درباره ساختارشکنی هیچکاک از اصول شناخته شده کارگردانی سخن میگوید:

ژان میتری میگوید این درواقع «غافلگیری» است که پیوسته توجه مخاطب را برمی انگیزد. از دید او «یک نما هرگز نباید برای یک رویداد «زمینه چینی» کند. مثلاً اگر در قاب تصویر شاهد نمای داخلی از یک کافه باشیم و در نمای اول یک میز و دو صندلی خالی ببینیم و کمی بعد یک زوج (که انتظارشان را میکشیم) وارد قاب تصویر شوند و پشت آن میز بنشینند، کارگردان مسلماً گاف داده است. مثل این میماند که آدم به مخاطبان بگوید: «مراقب باشید! آنها قرار است بیایند اینجا». به این ترتیب مخاطب متوجه می شود که کارگردان کنترل همه رویدادها را در دست دارد». به گفته بونیتزر اما این دقیقاً همان کاری است که هیچکاک میکند و تعلیق هم در اثر همین گونه هشدارها به وجود می آید. مثلاً در فیلم «خرابکار» سکانسی هست که کودکی با خود بسته ای را درون اتوبوس میبرد بی آنکه به وجود بمب در بسته مشکوک باشد. خود هیچکاک اینطور توضیح میدهد: «اگر مرتب بمب را از یک زاویه نشان میدادم مخاطب به بسته عادت میکرد و با خودش می گفت: «این فقط یک بسته است»، اما من دلم میخواست بگویم: «نه، نه، نکته دقیقاً همینجاست! مراقب باشید! دارید اشتباه می کنید!».

لاکان- هیچکاک؛ آنچه می خواستید درباره لاکان بدانید اما جرأت پرسیدنش از هیچکاک را نداشتید؛ نشر ققنوس، صفحه 49


@Kajhnegaristan