ص۳ …مشکل ناشنواها برقراری «ارتباط» نیست، بلکه «ارتباط با افراد شنوا» است …ناشنواها در اجتماع خود نیازی به زبان گفتاری فارسی ندارند

ص۳.

مشکل ناشنواها برقراری «ارتباط» نیست، بلکه «ارتباط با افراد شنوا» است.

ناشنواها در اجتماع خود نیازی به زبان گفتاری فارسی ندارند (اما آنها به زباننوشتاری فارسی برای کتاب خواندن، تحصیل، شغل و مکاتبات و… بسیار نیازمندند). ناشنوایان ابزار نیرومند و کارآمدی به نام زبان اشاره دارند که نیازهای ارتباطی‌شان را برطرف می‌‏کند. بنابراین مشکل ناشنواها برقراری «ارتباط» نیست، بلکه «ارتباط با افراد شنوا» است.
@linguisticsacademy
🔎
آموزش ناشنوایان در ایران

مدارس ناشنوایان در همۀ دنیا مهم‌ترین مراکز رشد و بالندگی زبان‌های اشاره هستند. چراکه به سبب کم‌بودن تعداد ناشنوایان به نسبت افراد شنوا و پراکندگی آنها، امکان مراودۀ روزمره این افراد با یکدیگر وجود ندارد. وجود مدرسه کودکان و نوجوانان ناشنوا را قادر می‌کند که زبان اشارۀ خود را پرورش داده و مفاهیم تازه در آن خلق کنند. زبان اشاره، همچون هر زبان دیگری، در ذهن افرادِ جدا افتاده کم کم از بین می‌رود یا تضعیف می‌شود. کودکان و نوجوانان ناشنوا در جمع همتایان شنوای خود نه امکان رشد زبانی فارسی را می‌یابند و نه رشد زبان اشارۀ ایرانی، و بنابراین ذهن آنها از نظر زبانی نابالغ می‌‏ماند. این درحالی‌ است که حضور در جمع ناشنوایان موجب رشد کلیۀ امکانات زبانی از قبیل بازی‌های زبانی، شعر، شوخی، معما، لهجه و.. می‌شود که مجموعۀ این امکانات قدرت انطباق اجتماعی فرد را افزایش میدهد. بله‌، زبان اشاره هم مانند سایر زبان‌ها، دارای همۀ این قابلیت‎های زبانی است.