سنجشگرانه‌اندیشی (تفکر نقادانه) در هیچ یک از دانشگاه‌های ایران جزو درس‌های اجباری یا حتی اختیاری نیست، اما در بسیاری از کشورهای دی

سنجشگرانه‌اندیشی (تفکر نقّادانه) در هیچ یک از دانشگاه‌های ایران جزو درس‌های اجباری یا حتی اختیاری نیست، اما در بسیاری از کشورهای دیگر (به‌ویژه‌ کشورهایی همچون انگلستان، آمریکا، و کانادا) جزو دروس دانشگاهی است. چرا؟

انگیزه‌ی نخست این است که می‌خواهند دانشجویانشان در رشته‌ی تخصص خودشان فقط اطلاعات انباشته نکنند؛ بلکه دانشجوی هر رشته‌ای بتواند در رشته‌ی خودش دست به «اندیشیدن» و «قضاوت» و «نوآوری» بزند.

دومین انگیزه این است که دانشجویان، پس از فراغت از تحصیل، به «شهروندان» بهتری برای جامعه‌شان تبدیل شوند. مسلماً، در یک جامعه‌ی دموکراتیک، شهروندی که از اندیشه‌ی قوی‌تر و سالم‌تر و قدرت تشخیص بیشتری برخوردار باشد رفتارهای سالم‌تری خواهد داشت.
و انگیزه‌ی سوم نیز این است که دانشجویان، با بالا بردن توانایی‌شان در اندیشیدن و نقد و استدلال، مواجهه‌ی بهتری با مسائل شخصی‌شان داشته باشند و در زندگی شخصی‌شان تصمیم‌های سنجیده‌تری بگیرند.

اما چرا تفکر نقّادانه در آموزش و پرورش کشور ما جایگاهی ندارد؟ دلیلش احتمالاً این است که بچه‌های ایرانی به صورت مادرزادی از همه‌ی این توانایی‌ها و قابلیت‌ها برخوردارند و نیازی به یادگیری آنها ندارند!