ایشیگورو معتقد است موراکامی در ادبیات ژاپن یکه و ممتاز است و اثار او رنگ سوریالیستی توأم با مضحکه‌ای عبث را دارد که مالیخولیا را د

ایشیگورو معتقد است موراکامی در ادبیات ژاپن یکه و ممتاز است و اثار او رنگ سوریالیستی توأم با مضحکه ای عبث را دارد که مالیخولیا را در زندگی روزمره طبقه متوسط می کاود.
او می افزاید：با اینحال وسوسه ای درونمایه یی نیز هست که به گذشته ی دور بر میگردد و ان هم فانی بودن زندگی است. و او این موضوع را در حالی می پروارند که شخصیتهایش هنوز نسبتا جوانند .برخی به میانسالی رسیده اند ,اما در می یابند که نیروی جوانی از دست رفته است ,بی انکه ایشان خبردار شوند.
بی تردید جانمایه ی بزرگ داستانهای موراکامی فقدان است.هرچند او از مشخص کردن منبع ان سرباز می زند .می گوید：این راز است .راستش نمی,دانم این حس فقدان از کجا می اید .شاید بگویید باشد,خیلی چیزها را به عمرم از دست داده ام .مثلا دارم پیر میشوم و روز به روز از عمرم می کاهد .مدام وقت و امکاناتم را از دست می دهم .جوانی و جنب و جوش رفته ,یعنی به یک معنا همه چیز .گاه حیرانم که در پی چیستم .فضای اسرار امیز خاص خودم را در درونم دارم این فضای تاریکی است .این پایگاهی است که هنگام نوشتن پا به ان می گذارم .این در خصوصی برای من است.اشیای این این فضای شاید همان چیزهایی باشد که در راه از دست داده ام .نمی دانم .لابد این یک جور ماتم است.