بر علیه پیامبرپنداران زیست محیطی!

بر علیه پیامبرپنداران زیست محیطی!

✅درباره توصیه های نوروزی محیط زیستی یک سری پیام ها هست که همه می دانیم و تکرار مکررات است: مهمانی ها را بدون دور ریز مواد خوراکی برگزار کنیم.برای نظافت آب کمتری مصرف کنیم و در طبیعت زباله نریزیم و حتی اگر توانستیم زباله ها را جمع کنیم و ...اما به نظرم آن چیزی که بیشتر از همه در این ایام اهمیت دارد استفاده از ظرفیت دید و بازدید و مهمانی های نوروزی برای انجام "گفت و گو" است.

✅ ما نیازمند هستیم تا ابتدا درباره مساله محیط زیست گفت و گو کنیم بدون اینکه لزومی داشته باشد تا پیامبر گونه توصیه هایی از آن دست که در ابتدای این متن خواندید داشته باشیم. ما در جامعه امروز بیشتر از آن که به پیامبران زیست محیطی احتیاج داشته باشیم به سقراط های محیط زیستی محتاجیم. هیچ پژوهش و تحقیقی تا کنون ثابت نکرده است که مردم بعد از شنیدن انذارها و تنذیرها درباره کاهش مصرف آب سمعا و طاعتا به آن عمل کرده باشند. در جامعه شناسی به این اتفاق "شکاف بین ارزش و کنش" می گویند. یعنی با اینکه شخص می داند ارزش های محیط زیستی چیست بازهم به آن عمل نمی کند.پس خود را پیامبر اخلاق محیط زیستی ندانیم که وظیفه اش فقط پند دادن و رفتن است.

✅از آنجا که اولین قدم برای راه حل یک مساله، یافتن و فهمیدن خود مسئله است، برای آنها که مساله ندارند مساله بسازیم و برای آنها که دارند درباره راه حل ها گفت و گو کنیم. فرق ندارد که راه حل را زنی خانه دار و کم سواد ارائه دهد یا پزشکی متخصص یا دانشجویی در حال تحصیل. همه آن ها در فرآیند گفت و گو به یک اندازه ارزشمند و قابل توجه هستند.

✅البته که گفت و گو بسیار سخت است و نظام آموزشی ما تنها چیزی که را که هیچ وقت آموزش نداده است همین گفت و گو است. درباره نظام سیاسی نیز نیازی به تشریح وضعیت نیست. ما اگر نتوانیم در جمع های خانوادگی و دوستانه موضوعات محیط زیستی را در کنار گران شدن دلار و قیمت مسکن و خودرو یا وضعیت بیکاری و اعتیاد و طلاق ویا موضوعات سیاسی با اهمیت جلوه دهیم چه گونه می توانیم این مسائل را نزد حاکمیت حیاتی و مهم جلوه دهیم؟

✅گفت و گوی هایی درباره آینده منابع طبیعی ایران، وضعیت آلودگی ها، خشکسالی ها و حیات وحش نه فقط به نضج و خلق و توسعه گفتمان های محیط زیستی کمک می کند بلکه جزء لاینفک توسعه سیاسی و روند دموکراسی خواهی است. البته که نمی توان مدعی شد دموکراسی و ارتقاء شاخص های محیط زیستی لازم و ملزوم یکدیگرند اما دست کم تا کنون رژیم های دموکرات تر عملکرد بهتری دراین باره از رژیم های استبدادی داشته اند. به همین دلیل می توان همچون پوپر قیاس کرد و مدعی شد اگرچه دموکراسی رژیم ایده آل سیاسی طبیعت محور نیست اما هنوز هم رژیم بهتری برای این کار یافت نشده است.

✅پیش بینی ها درباره وضعیت تمام شاخص های زیست محیطی ایران در سال 97 به خصوص درباره آب کاملا بدبینانه است. در همین حال کشور دچار تنش های سیاسی و اقتصادی کلان است و از بدحادثه شرایط بین المللی نیز چندان به نفع ایران نیست. استاد فاضلی اخیرا تنها راه چاره را گفت و گوی حاکمیت با مردم خوانده بود. فکر نمی کنم فعلا کسی توان آن را داشته باشد تا به هسته سخت حاکمیت بقبولاند که گفت و گو و آشتی ملی آخرین راه چاره است اما اگر حاکمیت حاضر به گفت و گو با ما نشود خودمان که می توانیم با خودمان گفت و گو کنیم!
ما همچون کشتی شکستگانیم و نمی توانیم در این اقیانوس پرتلاطم جهان تا ابد منتظر بادهای شرطه گفت و گوی حاکمیت با خود بمانیم. چاره ای جز پارو زدن و شنا کردن نداریم. در غیر این صورت غرق خواهیم شد. اینکه سوریه شویم یا ونزوئلا یا سومالی و سودان تفاوتی ندارد مهم این است که یادبگیریم با دورترین افراد از نظرات خود گفت و گو کنیم بدون اینکه در انتهای کار برایش آرزوی مرگ کنیم.
ایمان معمار

https://t.me/sahatzist